Astrids Scribbles

We zijn inmiddels een beetje gewend aan elkaar als klas en 'lotgenoten'. En aan de eerste twee docenten en het ritme van onze nieuwe schooldagen. Zo vulde deze zaterdag zich weer met mooie verhalen en inzichten over het mensbeeld binnen het Soefisme en met de onbegrijpelijke, filosofische tweedeling tussen geest en materie van Descartes. Het zijn lange, maar inspirerende dagen. Maar je weet zeker dat je elkaar gevonden hebt als vervolgens bovenstaande foto en onderstaand gesprek in de groepsapp verschijnt: "Is dit materialistische vestje van iemand? Of is het slechts een illusie?" "Van mij! Wie wil hem voor me meenemen?" "Oké, ik bewaar het en neem hem volgende keer mee. Voor zover er een ik is..." "Een Ik weet ik niet zeker, maar toch wel een uniek en compleet mens..."

Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd. Heel grappig dus dat ik krap veertig jaar later, in de aanloop naar m'n eerste nieuwe schooldag, merk dat er wat betreft die spannende onzekerheden niet eens zoveel is veranderd. En dat tegelijkertijd echt alles is veranderd. Alleen al beginnend met de reden waarom ik weer in de schoolbanken schuif. Geen leerplicht, maar pure intrinsieke motivatie. Sterker nog, ik zit hier omdát ik inmiddels heb uitgedokterd wie ik zelf ben. Net als die andere 24 moedige klasgenoten trouwens. Bovenstaand prikbord hangt naast onze studieruimte. Dat w...

Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets? Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen... Maar gebeurt er elders dan niks? Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen... En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario  - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over. En die gezellige blauwe dikkerd? Dat is Warme William , aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden ...

 

  @charliemackesy

  Wanneer de Wilde Vrouw verschijnt, herinnert ze je aan de essentie van authenticiteit en vrijheid. Ontdaan van alle sociale beperkingen en culturele conformiteit, houdt de Wilde Vrouw een spiegel voor aan je essentiële zelf - de ware essentie van wie je bent en wie je zou moeten worden. Ze herinnert ons aan het heldere licht in ieder van ons, dat wordt gedimd door de beperkingen die ons worden opgelegd door de verwachtingen van de samenleving. Ze herinnert ons eraan om volledig aanwezig te zijn in het leven, we moeten ons licht helder laten schijnen, ongeacht de gevolgen die we menen te zien. DE UITNODIGING: De Wilde Vrouw nodigt je uit om goed te laten zien wie je bent en te weten dat je ware zelf wordt opgeroepen om zich bezig te houden met de wereld om je heen. Dit is het symbool dat je lang gekoesterde droom wortel begint te schieten en dat je dat moet laten zien. Je authentieke zelf past niet in een doos; het heeft de vrijheid nodig om te schitteren. Echte bevrijding komt vo...

Vandaag heb ik de lichtjes nodig, een slinger als een rozenkrans. Ik zal bidden, licht voor lichtje, om genade en weer glans. Oma, zend mij van daarboven liefdesfluister als weleer. Opa, geef me kracht en bodem, soms doet leven even zeer. Grote oorsprong, help me voelen wat er nu beweegt in mij. Terug naar binnen, flarden, zinnen, bevrijd mijn tranen, schud me vrij. Mag ik voelen en verdrieten, ook wat bozen als het kan. En het even écht niet weten, behalve, toch, dit bidden dan. Nog een lichtje: mag het waar zijn dat de liefde overwint, dat in winterdonker landschap men juist daar zichzelf hervindt. Terug bij bidden, oud gebaar, maar wat ook fris en eigen mag. Nu een slinger in een etmaal, komend jaar, wens ik mij, elke dag. Om te danken, om te vieren, om te vragen en te zijn. Me verbinden met mysterie, het grote toont zich in het klein. Vandaag heb ik de lichtjes nodig wijzend naar dat grote licht in en om mij, kind van leven, lijf en hartslag, dit gedicht. Sylvia Monte...

The Hill We Climb When day comes we ask ourselves, Where can we find light in this never-ending shade? The loss we carry, a sea we must wade We braved the belly of the beast We’ve learned that quiet isn’t always peace And the norms and notions of what just is Isn’t always just-ice. And yet the dawn is ours before we knew it Somehow we do it Somehow we weathered and witnessed a nation that isn’t broken but simply unfinished We the successors of a country and a time Where a skinny black girl Descended from slaves and raised by a single mother Can dream of becoming president Only to find herself reciting for one. And yes we are far from polished far from pristine But that doesn’t mean that we are striving to form a union that is perfect. We are striving to forge our union with purpose To compose a country committed to all cultures, colours, characters and conditions of man. And so we lift our gaze not to what stands between us but what stands before us We cl...

De Lichtgevende Krijger heeft geen vijanden in deze of de volgende wereld. Hij is onberispelijk in woord en daad. Hij concentreert zich meer op zijn licht dan op wat zich in het donker verbergt. Omdat hij geen schaduw werpt, is hij zo stralend als de zon en kan hij z'n meest verschrikkelijke vijand in zijn bondgenoot veranderen. Zijn kracht komt niet van het zwaard, maar van het koste wat kost spreken van zijn waarheid. DE UITNODIGING: De Lichtgevende Krijger herinnert je eraan dat het belangrijk is om je te concentreren op je kracht, wijsheid en schoonheid. Laat je niet verleiden door wat er mis lijkt met je of met de wereld. Onthoud dat intentie de aandacht volgt, dus concentreer je op je positieve eigenschappen; voed je licht met meer licht, totdat je je echt bekrachtigd voelt. Dan is er weinig behoefte aan actie, aangezien je alle situaties van binnenuit oplost.  HET MEDICIJN: Word je door je emoties verleid om je lagere instincten te volgen? Word je uitgenodigd om ruzie met ...

Vuur verteert alles wat het aanraakt. De vlammen herinneren ons aan de vergankelijke aard van de werkelijkheid en hoe situaties snel kunnen veranderen in schoonheid of chaos. Vuur is passie, en zijn dansende vlammen nodigen ons uit om naar de hemel te reiken. Warmte en licht zijn hemels, maar te veel warmte kan ons verschroeien. Volledig in de energie van vuur stappen betekent volkomen getransformeerd worden, zoals de Feniks die uit de as herrijst.  DE UITNODIGING: Verwarm je handen en je hart door je innerlijke vuur. Laat het je ontberingen wegbranden; laat het je pijn en je verdriet verteren. Is het leven te star, te koud of te oppervlakkig geworden? Steek een kaars aan of maak een vreugdevuur en gooi alles dat stijf en pijnlijk is geworden in de vlammen. Geef het allemaal aan het vuur voor een snelle transformatie. Zet je leven in vuur en vlam!  HET MEDICIJN: Voel je je te vurig? Bent u reactief en opvliegend geweest ten opzichte van anderen? Deze kaart is gekomen om je t...