Doorgaan naar hoofdcontent

Nothing is what it seems


Meneer @adbelkabenali tweet dat hij in Enschede bij een opening is. Ik antwoord dat ik er ook ben! Dat wordt weer door Benali geretweet. Het schept een band, dat snapt u wel.

De opening van de eerste solo-expositie Nothing comes to mind van het Schotse duo Littlewhitehead verloopt soepel. Benali trakteert ons op een mooie inleiding, waarin hij het werk van Littlewhitehead verbindt met de drieregelige nieuwsberichtjes van Felix Fénéon aan het begin van de vorige eeuw. Onze band voelt nog te pril om als een oude bekende op hem af te stappen, dus ik teut wat na met vriend en kennis.

Totdat Benali ineens de zaal doorkruist en, alsof hij een oude bekende ziet, op me af stapt. Brede glimlach, hand uitgestoken voor het verzilveren van de band. We wisselen een hoi en hallo uit. Krijg nou wat, de schat. Lang leve Twitter!

"Ja sorry dat ik zo inbreek", zegt hij dan, "maar ik kom eigenlijk voor hem". Met dezelfde brede lach wijzend naar de kennis. "Ik ben namelijk op de fiets en we moeten echt weg..." En er kwam nog iets geloof ik, maar dat hoorde ik al niet meer. Te druk met het bij elkaar vegen van de gruzelementen van m'n ego.

Reacties

Populaire scribble

Kleur bekennen

De vakantie is nu echt voorbij. Ik kan alweer twee schooldagen en één werkweek afvinken. Voor me ligt een seizoen dat is opgedeeld in 240 blokjes met lessen, supervisie en tentamens, met zinvolle maar pittige stageopdrachten, met werken als zingevingsvrijwilliger en met een eindscriptie waarvoor het onderwerp zich hopelijk nog aandient. Oh ja, en dan zijn er nog evenveel (en meer) blokjes gevuld met m'n baan én blokjes voor noodzakelijke Zielentijd . Tijd voor verwerken, leeglopen, kauwen en herkauwen, ordenen en herordenen, evalueren en loslaten. Lege blokjes dus.  Ik wist op dag 1: dit wordt een vol jaar. Overzichtelijk, er is een kop en een staart, maar vol. Ik weet na dag 2: dit wordt een intens jaar. Al bij het eerste thema waarop we mogen reflecteren wordt er iets in mij dieper aangeraakt dan tot nu toe: geven en ontvangen. Als we vervolgens elkaar geestelijk gaan begeleiden, blijkt hoe krachtig en intiem het is als er een onvoorwaardelijke ruimte wordt geboden aan jouw verha