Astrids Scribbles

Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken.  Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...

Ik ploeter deze laatste studieweken alleen nog aan een scriptie, waarbij ik verbinding probeer te leggen tussen de oerelementen bij betekenisvol contact met mensen met dementie. Het maakt dat ik meer leer over dementie, dat ik mezelf uitnodig om uit het 'hoofdkantoor' van de taal en analyse te stappen en dat ik zelf ook weer meer in contact kom met die elementen. In beweging, in voeding, in bewustzijn. Op de ochtend dat ik naar school moet bedenk ik dat het mooi is om ter ondersteuning een soort altaartje te maken met een symbool voor elk element. Ik pak eerst de prachtige kaars die ik van m'n biebcollega's kreeg, Vuur is voorzien. Ik geef een glimmende schelp een tweede leven als het element Water. En versteend hout is een perfect symbool voor Aarde. Maar wat doe ik nu met Lucht? Meestal gebruik je daar een veer voor, maar waar haal ik die vandaan? Ik besluit dan maar een wierookstokje op te steken. Altaar klaar! Snel loop ik naar de trein, om halverwege bijna te strui...

Ik heb een paar liefhebberijen. Puzzelen vind ik bij tijd en wijlen best ontspannend. Het houdt me offline. Schilderijen kunnen me fascineren. Vooral die van Edward Hopper. Een puzzel van Hopper was dus leuk te doen, maar zeker de moeilijkste tot nu toe. En ik kijk graag naar documentaires. Dus toen een vriend me wees op een al wat oudere docu over Hoppers werk en leven , ben ik er eens goed voor gaan zitten. Ik begrijp nu in ieder geval veel beter waar die wat lege, eenzame en vaak donkere beeltenissen vandaan komen. Hopper was zeker geen vrolijke man. Ik durf ook wel te zeggen dat hij eenzaam was in zijn huwelijk. En als introvert zocht hij liever de leegte dan de mensen op. Gelukkig heeft zijn lange, ietwat sombere leven, heel veel hele mooie kunstwerken opgeleverd. In de docu komt het schilderij Nighthawks, waar ik weken op heb zitten puzzelen, meerdere keren voorbij. Iemand gebruikt het ook als voorbeeld voor het feit dat al zijn schilderijen iets bevreemdends hebben. Op het eerst...

Ik ben voor de derde keer op bezoek bij een cliënt, die in korte tijd veel dierbaren verloor. Inmiddels zelf bijna 80 jaar levensverhalen rijker, dus er zijn in onze gesprekken al een paar grote momenten voorbij gekomen. Terwijl hij me bijpraat over hoe het sinds de vorige keer met hem gaat, opent zich bij mij ineens een luikje. Deze meneer woont aan de rand van het vuurwerkrampgebied. Hoe lang ook alweer? Hij moet daar toch iets van hebben meegemaakt. Dus ik vraag er maar eens naar, woonde u hier al op die bewuste dag? "Nee, nee, ik woon hier bijna 24 jaar. Tijdens de ramp woonde ik daar, midden in Roombeek." En dan vertelt hij hoe hij eerst naar het vuurwerk had staan kijken, net weer naar binnen was gegaan toen de grote klap kwam, om vervolgens met een buurvrouw uit de puinhopen van hun huizen de wijk te ontvluchten. Hij had alles achter gelaten, met het idee later wel weer terug te komen. Maar daar dacht het vuur anders over.  "Dus u bent alles kwijtgeraakt?" ...

Voor mijn stage bij Willem. Hart voor levensvragen bezoek ik nu ook zelfstandig cliënten thuis. Deze ochtend zit ik voor het eerst bij een jonge vrouw met grote vragen. Het is op vele lagen een bijzondere ervaring. De herkenning van de eenzaamheid in een bijna overweldigende wereld die niet past. Mijn gevoel van willen geruststellen met dat het echt allemaal wel goed komt 'als je later groot bent'. En een dankbaarheid dat ik er deze dag op deze plek voor haar mag zijn en waarschijnlijk echt iets kan bijdragen in het verlichten van haar last. De vraag is alleen nog even hoe, want ik heb geen toverdoos met het antwoord op de vraag naar de zin van dit alles. Maar ik kan haar wel bijschijnen in haar zoektocht. Dus ik stel vragen en laat haar vertellen. Dat kan ze goed, het is een slimme meid, met al heel veel zijwegen in haar levensverhaal die we zouden kunnen bewandelen de komende tijd. Aan het eind weet ik alleen niet zo goed hoe ik deze kennismaking zo afrond dat er iets van ee...

Bij mij thuis is het vaak een oase van rust. Geen gezin, geen huisdieren en - ondanks de omringende buren en binnenstad - geen geluidsoverlast. Dat komt goed uit, want ik heb vaak nood aan ontprikkeling. Kortom, mijn thuis is een perfecte  cocoon . Maar één keer per jaar is het feest, tijdens de Enschede Marathon . Dit evenement start en finisht letterlijk onder mijn ramen. 's Nachts worden de afzettingen geplaatst. Vanaf een uur of negen komen de eerste renners warmlopen. Rond tienen begint een zangeres de boel op te zwepen en vanaf half elf gaat de disco aan en is de spreekstalmeester onophoudelijk aan het woord. Hoe hij het doet weet ik niet, maar hij lijkt iedere renner mét hardloopdoopceel toe te spreken. Het lawaai dempen met eigen muziek is een mission impossible  en de ramen openzetten is echt niet te doen. Ik kijk het allemaal maar met een glimlach aan vanaf veilige hoogte. Het is perfect loopweer, er schijnt een recordopkomst te zijn van  ruim 11.000 lopers (!) ...

We zitten midden in de module over het vormgeven van rituelen. Als geestelijk begeleider word je wel eens gevraagd om mensen met een ritueel te ondersteunen bij een afscheid van een persoon, het afsluiten van een periode of juist bij het transformeren naar een nieuwe fase. We leren over de vaste onderdelen van een goed ritueel, zoals een symbool, de symbooltaal en een symbolische handeling. Het is vooral leuk en herkenbaar om te horen dat een goed ritueel valt of staat bij een goede verhaallijn. Het is dus gewoon een spirituele manier van storytelling. Met een personage, een plaats en tijd en een duidelijk thema. Heerlijk. Ons tentamen bestaat uit het bedenken én uitvoeren van een ritueel waar alle elementen logisch en zinvol in vertegenwoordigd zijn. Er komen al een paar mooie suggesties voorbij. Het afscheid nemen van oude energie of een oud patroon. Het eren van je moeder(schap) en vrouwenlijn in de familie. Het verwelkomen van een nieuwe bewoner in een verpleeghuis... Heel mooi hoe...

Ik kreeg van een trouwe vriend een bundel cadeau: De gedichten apotheek - Poëzie op recept voor het hoofd en het hart , samengesteld door Philip Huff. Briljant en helemaal passend in onze 'toolkit' met werkbladen voor Existentiële Zielzorg. Ik scan door de inhoudsopgave en kies voor het gedicht Adem uit  van Peter Verhulst. Werkt bij 'angst voor het leven, negatief zelfbeeld, gebrek aan energie'. Graag geef ik je het vermogen te vliegen. Niet in de lucht, maar in je hoofd, niet in je hoofd, maar uit je hoofd, je hoofd uit, naar waar het stormt en waar tegelijk de zon blikkert. Hoe hoger je vliegt, hoe kleiner de wereld wordt, Speldenkop. Duizelingwekkend vergezicht. Eeuwige sneeuw (maar niets is eeuwig). Volmaakte stilte (maar niets is volmaakt). Vlieg, flamingo van nieuwsgierigheid. Vliegenier van vreugde. Piloot van hoop. Astronaut van geluk. Vlieg! Vlieg uit volle borst jouw zon tegemoet. De volgende dag zit ik voor m'n stage met een kleine groep geestelijk verzo...

De dag die je vreesde dat zou komen... je komt bij je geparkeerde auto en ziet een lelijke deuk en lakschade in de wielkast. Geen briefje, geen aanwijzingen. Hè gatsie. Gelukkig vind ik door een bijzondere samenloop van omstandigheden de aanrijder. Busje vergeten op de handrem te zetten... jammer dan. En z'n briefje was inmiddels verregend. Hoe dan ook, onze verzekeringen gaan dit verder heel netjes afhandelen. Maar ik moet wel zelf eerst die hele mallemolen in gang zetten. Papieren invullen. Belletje hier en daar. En zo zit ik 48 uur later voor een intake bij het autoherstelbedrijf. Na het bekijken van de schade is de meneer niet zo optimistisch. Ze kunnen dit zeker uitdeuken en helemaal opnieuw lakken, maar omdat het te diep en groot is, moet de deur waarschijnlijk ook mee. Anders krijg je kleurverschil. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik toch nog even verder. Kleurverschil? Hij legt me uit hoe ze de perfecte kleur gaan uitmeten, maar toch... omdat het nooit helemaal gelijk gaat zi...