Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Eind van een Twijtperk

Er moet me iets van het hart. Sinds ik ruim 14 jaar geleden met Twitter verkering kreeg, hebben we een beetje een knipperlichtrelatie gehad. Ik zou zelfs zeggen een haat/liefde verhouding. In het begin was alles leuk en onschuldig, toen kwam de sleur en kostte het ineens best veel tijd. We hebben elkaar zelfs een paar jaar uit het oog verloren. Tot ik ineens weer wat meer te vertellen had en de vlam weer oplaaide. Maar sinds een tijd laat ik me meer door deze rare vogel afleiden dan goed voor me is. Ik zou willen beweren dat ik zelf niet eens zo veranderd ben in onze relatie. Ik neem nog altijd meer dan dat ik geef. Ik val hem niet lastig met meningen in CHOCOLADELETTERS of zinloze chitchat, al dan niet vergezeld door een koddig filmpje. Ik laat alleen positieve Tweetgenoten toe, die net als ik de wereld en onze tijdlijn graag wat mooier willen maken. Maar ik moet zeggen dat m'n wederhelft in die jaren wel wat rare trekjes heeft ontwikkeld. Hij zingt een andere toon. Hij vliegt in
Recente posts

Alles wat ik niemand vertel

Vandaag kocht ik mijn allereerste Hoe overleef ik -boek van Francine Oomen (sorry). Ik weet, de serie is al sinds 1998 mateloos populair. Elke schoolbibliotheek heeft altijd te weinig exemplaren in de collectie. Ze won vele malen de prijs van de Kinderjury en van de Jonge Jury. Ze werd er zelfs om geridderd. Laten we zeggen dat ik meer van de leeftijd van de schrijver ben dan van de doelgroep waarvoor en waarover ze schrijft. Waarom dan nu toch naar de boekhandel? Vanwege een artikel op De Correspondent . Er is namelijk een nieuw deel uit: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? Na 16 delen en acht jaar stilte, ontdekte Francine dat de lezers, die waren opgegroeid met Rosa en haar vrienden, nog steeds op survivaltips zaten te wachten. Tips om een quarterlifecrisis te overleven in een wereld waarin eenzaamheid toeneemt en "jongeren een psychische diagnose hebben of er met smart op wachten". Niet in de laatste plaats omdat ze ontdekken dat die sociale media meer leegzuig

Uit het veld geslagen

Deze tweede lesdag van ons nieuwe schooljaar zit ik voor het eerst thuis in zoom. De zomergriep heeft me te pakken. Inmiddels koortsvrij, maar zowel m'n kriebelhoest als m'n lichaam houd ik liever uit trein en klaslokaal. Gelukkig is er een online verbinding en dat werkt prima.  Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet. Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. N

In het licht

Alsof er nog niet genoeg nieuwigheid en transformatie in gang was gezet dit jaar, werd deze zomer er ook één zoals ik nog niet eerder heb beleefd. Drie intensieve weken met drie heel verschillende reizen. Even bijkomen dus! Met een nieuw gezin leer ik dat ons land op minder dan een uur rijden al heel mooi en rijk is. En dat je er echt even uit kunt zijn. Ik leer ook dat verwarring en verdriet zich het best laat oplossen door het in het licht te zetten. En dat ik op ieder moment kan besluiten m'n eigen lichtje weer aan te steken. Als we op de terugweg deze dagen evalueren, noteren we: gezellig, leuk en lekker, ontspannen, feestelijk en natuurlijk, vreugdevol en verrassend. Nou, dan hebben we dat toch goed gedaan voor een eerste keer. Daarna wordt het op een andere manier nog spannender. Voor het eerst met een vriendin naar een Chambres d'hôtes van een studiegenoot in Zuid-Frankrijk. De plek blijkt geweldig (aanrader!), de wijn hemels en de zon zet de kachel even extra hoog.  Ik

Over stilte en aandacht

De laatste module van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving ging over de psychologie van Carl Jung. Waarbij ontstaan en inhoud van zijn beroemde Rode Boek  natuurlijk voorbij kwam. Vooral dat 'ontstaan' raakte iets bij me en werd leidend in m'n afsluitende tentamen. Jung kwam eind 1913 - toen er al best wel wat chaos in de lucht hing - in een grote persoonlijke crisis terecht. Zo'n vijf jaar werd hij gekweld door angstvisioenen en hij besloot deze op te schrijven. Vooral 's nachts, in afzondering, in een klein, koud, donker huisje. Afzondering en stilte. Jung was niet de enige grote geest die zich terugtrok voor z'n creatieve of zelfs therapeutische proces. Mahler, Grieg, Nietzsche... allemaal hadden ze hun componeer- of schrijfhuisje om het fluisteren van hun ziel beter te kunnen horen. Ik herken die behoefte. Zeker nu de prikkels van buiten zoveel meer aanwezig en - eerlijk is eerlijk - verslavend zijn. En ik merk dat ik daar steeds meer last van k

Verkeerde bed

Op de laatste schooldag van dit studiejaar bespreken we in kleine groepjes onze persoonlijke portfolio's, waarin we schrijven welke belangrijkste inzichten we uit alle modules hebben gehaald. Altijd mooi om te lezen hoe een ander uit dezelfde les andere dingen haalt. Dat wat bij jou het meest resoneert zegt niet alleen iets over wie je bent als mens, maar ook over waar je je op dat moment bevindt in je leven en groeiproces. En zo leer je altijd weer iets nieuws van de inzichten van een ander. M'n klasgenoot vertelt over zijn persoonlijke les. Hoe hij zich meer bewust is geworden van het feit dat er vaak andere emoties zitten achter een simpele boosheid. In zijn werk heeft hij veel te maken met klagers en die kunnen soms bot en rot uit de hoek komen. Hij vertelt hoe hij meer contact probeert te maken met wat de ander beweegt, waar die boosheid vandaan komt, behalve die lekkende kraan. "Hij kan wel net zijn ontslagen, ruzie hebben gehad met een dierbare of gewoon met z'n

Niet(s) aan de hand

Ken je die 'theezakjes'-vraag: wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Ik heb eindelijk een antwoord: vandaag. We hebben onze laatste lesdag van het jaar. De mussen vallen van het dak, maar wij vullen onze ochtend dapper met een nieuwe tarotlegging en er worden flink wat I Tjing-munten geworpen. Met een paar leuke inzichten op zak genieten we van onze lunch in de schaduw op de binnenplaats. Voor deze gelegenheid ben ik op m'n meest casual gekleed: een lange, slobberende, Indiase jurk. De enige vrouwelijke vorm komt van twee bandjes stof in de taille, die op m'n rug in een strik zijn geknoopt. M'n sandalen hebben klittenband, zodat ze gedurende de dag gelijk met m'n voeten opzwellen. Ideaal. Ik besluit eerder dan de groep in alle rust weer naar binnen te gaan voor de middagles. Terwijl ik mezelf door de half openstaande deur wurm, bedenk ik me dat dit een andere deur is dan normaal. Ik moest nog iets verder zijn. Deze biedt minder ruimte en i

Het licht herrezen

Soms moet je dingen laten. Pick your battles, zeggen ze ook wel eens. De taoïsten noemen dat heel mooi wu wei , 'het niets in actie'. Leerde ik van een oud-collega, lang geleden. Sindsdien gebruik ik dit 'laten' wel vaker, in werkgedoe of relatiedingen. Onlangs ontdekte ik dat materie ook  wu wei  kent. Boven de wastafel in m'n badkamer hangen vier lichtpunten. De lampjes zijn onhandig klein en er nauwelijks uit of in te krijgen. Gelukkig gaan ze héél lang mee. Een paar maanden geleden ging één zo'n lampje dood. Alweer? Dat was toch de laatste die ik had vervangen? Dus ik friemel hem in een andere lamp. Licht! Ik verwissel de lampjes. Niks. Oké, dus het is iets technisch. Een losse kabel, een kapot dingesdoosje, het zou zelfs kunnen dat het pootje van de lamp een beetje scheef zit en onvoldoende contact maakt. Hoe dan ook, mijn handigheid houdt hier op. Een monteur laten komen voor dit klein leed? Ik besluit op dat moment: drie lampjes geven ook genoeg licht. He

Van richting wisselen

Ik trein al bijna twee jaar bijna elke zaterdag naar Utrecht Overvecht. En dat gaat bijna altijd goed. Rustige aansluiting tussen intercity en stoptrein, lekker wandelingetje naar de academie. De keren dat ik wegens werkzaamheden met de auto moest, zijn op twee handen te tellen. Ik was nog nooit te laat door vertraging. Tot vandaag. De stopper heeft een onbekende storing, moet gereset worden en komt behoorlijk te laat Amersfoort binnenrijden. Ik vind snel m'n klasgenoot, die alle stress vanaf Zwolle al heeft doorstaan, en we halen opgelucht adem. We hebben elkaar en we gaan nog op tijd komen. Nee dus. Zodra de trein lekker op snelheid is, maakt hij een noodstop. Conclusie: de snelheidsbegrenzer is van slag. We gaan op gepaste snelheid de reis vervolgen. Oké, toch iets te laat dus. Net als ik denk dat we nu echt wel gaan stoppen, klinkt de machinist weer door de intercom. "Eh... voor alle reizigers die in Overvecht moeten zijn. De dienstleider heeft per ongeluk onze trein op he

Boys will be boys

De Bibliotheek op school  bestaat 10 jaar. Of eigenlijk: in januari 2013 hebben we de definitieve aanpak op de NOT-beurs gelanceerd. Hoera! The rest is history . Het ging natuurlijk niet vanzelf, maar bijna alle bibliotheken en meer dan de helft van de basisscholen werken nu volgens de beroemde bouwstenen samen aan leesbevordering. En eigenlijk is het dubbel feest, want h et ziet er naar uit dat er echt substantieel geld gaat komen om de samenwerking eindelijk goed te borgen voor de toekomst . Driewerf Hoera! Biblioplus vierde vandaag ook dat ze al 10 jaar samenwerken. Met al hun 57 basisscholen. Betaald door de gemeente. Ja, dan heb je met recht wat te vieren. Ze hadden mij gevraagd om aan hun schooldirecteuren en leescoördinatoren nog eens te vertellen wat een goede de Bibliotheek op school  ook alweer inhoudt. Zodat ze samen konden napraten over wat er al goed gaat en waar het nog een tandje beter kan. Ik was tenslotte betrokken bij die start en doorontwikkeling. Ja natuurlijk, leuk

In plaats van een songfestival

Een zachte zaterdagavond. Ik zit in de auto voor een winkelcentrum met alle ramen open. Wachtend op m'n afspraak vermaak ik me met alles wat via de mobiel binnen handbereik is. Ineens klinkt er een stem. Onderzoekend naar waar dit vandaan komt kijk ik op. Op gepaste afstand staat een man bij z'n fiets, bijna beschaamd wegkijkend zoekt hij opnieuw contact. "Mevrouw, sorry dat ik u lastigval, ik vind het heel vervelend om te vragen, maar heeft u misschien een paar euro's voor wat eten? Ik leef al vier maanden op straat, ben m'n baan kwijtgeraakt, m'n vrouw is bij me weg, ik doe m'n best, maar heb even niks meer en ik ga niet stelen, dat heb ik met mezelf afgesproken." Och jee, daar gaan we weer, denk ik verwonderd. Ik doe echt niks, ik zit hier zelfs verstopt in m'n auto. Wat is dat toch. Heb ik een soort engelenaura om me heen, dat arme stumperds aantrekt? "Dus alles in je leven zit op dit moment tegen", is m'n eerste reactie als hij i

Bonusfail

Beste Albert Heijn, We moeten praten! Echt. Kijk, ik ben een ruimdenkend mens en ik heb best veel begrip. Ik snap dat je kopers wilt lokken en verleiden. Dat doen we in de bieb ook. We hebben daarvoor zelfs jullie 'retail inrichting' omarmt. En ook ik maak vaak dankbaar gebruik van je bonuskortingen door een voorraad vaste producten in te slaan of zelfs eens iets nieuws te proberen. Ik snap ook nog wel dat je kopers met die oranje bordjes stiekem wilt misleiden. Door ze net een dag te lang te laten hangen. Of net een beetje tussen twee producten in. Of door er andere producten bij te plaatsen waardoor het lijkt alsof die ook onder de aanbieding vallen. Als dat jouw manier van zaken doen is, dan train ik mezelf altijd goed op te letten. Ik heb ook echt begrip voor die vervelende controles bij de zelfscankassa. Er zal heus misbruik van worden gemaakt. Zowel uit boze opzet als misschien omdat je aan het eind van je budget altijd nog een stukje maand over hebt. Of omdat er domweg g