Nieuw leven

Wat is er toch... knaagt een stemmetje al de hele week in m'n oor. Ik heb ergens last van. Ik merk het aan emoties, die met golven omhoog komen. Ik merk het aan pijntjes, die ik lang niet heb gevoeld. En zwemmen lukt ook al niet. Wat is er toch... Ik kan natuurlijk wel dingen aanwijzen die me in werk en privé bezighouden, maar dat is het niet alleen. Hoe dan ook, ik geef me er maar aan over. Zoveel heb ik al wel geleerd.

Gelukkig mag ik weer naar school. Nieuwe module, nieuwe docenten. Uit het kwantumhoofd en weer lekker in het hart. Zingeving bij ouderdom en verlies, hoe wonderschoon. Ik voel me gezegend met het weinige definitieve afscheid dat ik tot nu toe heb ervaren. Confronterend ook wel, want ik heb dus eigenlijk geen idee wat er dan loskomt of wat ik dan door moet. De thema's van deze les zijn echter pijnlijk actueel bij families die me dierbaar zijn: dementie en euthanasie. Hoe mooi om dat juist vandaag met deze fijne klasgenoten vanuit spiritualiteit en zingeving te onderzoeken. 

Met frisse energie loop ik 's avonds weer van het station naar huis, dwars door de binnenstad. Er bekruipt me iets, wat is er toch...? Het is drukker op straat, mensen lijken agressiever, ligt er altijd zoveel troep aan het eind van een zaterdag, is er voetbal ofzo? Of ben ik gewoon extra gevoelig geworden? Dichter bij huis begint het ook nog eens te stinken naar een openliggend riool. Ik zie niks, maar ergens gaat er beslist iets mis. Dat blijkt precies voor de ingang van m'n flat te zijn. Twee mannen hangen met een grote slang boven twee rioolputten. Mijn hemel, wat een ontvangst, alsof alle shit van de wereld over me heen walmt. Ik verlang intens naar de veiligheid van m'n eigen plek. Dankbaar dat ik zo'n plek heb sluit ik snel de luiken, mooi geweest voor deze week.

Oh ja, we hebben de zondag nog. Lekker leeg, lekker geslapen. Maar... wat is er toch. Dat zware gevoel hangt er nog steeds. Als ik de gordijnen opentrek straalt het antwoord me toe: lente. Natuurlijk. Transformatie naar een nieuw seizoen. Andere kleren, andere kleuren, andere biologische klok. Hoe fijn het ook is om die lentezon te voelen en de natuur te zien ontwaken, ik moet bij iedere seizoenswisseling weer even schakelen hoor. Lente voelt alsof ik mezelf weer moet laten zien, letterlijk wat lagen moet afleggen. Is dat niet ook wat ik op dit moment op andere vlakken van mezelf vraag, me echt laten zien? 

Ja, zegt dat stemmetje, het is tijd. En dan verandert ineens de kwetsbaarheid van een jonge bloesem in nieuwsgierigheid naar de nieuwe vrucht die eruit gaat komen.

Het is gezien

Onze reis naar het mysterie onder de grond en het dak van Europa was een snelkookpan van indrukken. Verwondering, buitenaards, grootsheid en vooral dankbaarheid. Dat zijn wel de kernwoorden die we in onze rugzak mee naar huis nemen. Wat hebben we het goed gehad. In m'n Polarsteps kun je alles in woord en beeld meebeleven.

Tijdens de lange terugreis met de Zwitserse en Duitse spoorwegen laten we alles nog eens de revue passeren. De schoonheid overheerst. En we realiseren ons opnieuw hoeveel geluk het kwantumveld ons schonk. Met een soepele reis, prima hotel, perfect weer, goed eten, zalige wijn en vooral het heerlijke gezelschap! Om te voorkomen dat we helemáál in de wolken verdwijnen besluit het universum dat het wel genoeg is geweest met al die voorspoed. Net voor de laatste overstap in Münster blijft de trein stilstaan. Te lang. We weten dat we de aansluiting gaan missen. Maar goed, er zijn meer treinen naar Nederland, dus na een stevige sprint en een extra overstap zijn we dan toch echt bijna thuis.

Dat gevoel van bijna thuis wordt ineens versterkt door onvervalst Twents dat door de coupé schalt. De telefoon staat op luidspreker, we genieten allemaal mee. Ma heeft kennelijk iets doms gedaan, de kinderen zijn boos. Echt boos. Er wordt gevloekt en gemopperd. Er wordt met scenario's gestrooid om genoegdoening te halen. Iemand probeert nog wat te sussen, de coupé valt er stil van. Ik durf niet te kijken welke gezichten bij deze emoties horen, maar de spanning doet iets met het veld. Interessant.

We trekken ons weer terug in onze wolk, maar helaas volgt in Hengelo dan toch echt dat onvermijdelijke afscheid. Voor mij is het nu inmiddels een thuiswedstrijd en niet veel later trein ik langzaam Enschede binnen. Als de dames die voor mij staan beginnen te praten, herken ik de stemmen van die boze kinderen. Het blijken twee tienermeiden. Heb ik weer, en van binnen gniffel ik al om dit 'toeval'. Karma grijpt alsnog in als de meest boze van de twee bij het uitstappen door haar enkel zwikt. Ai! maar ze herpakt zichzelf zo onopvallend en stoer mogelijk. Instinctief check ik toch even bij haar in.

'Oeh, pas op!', roep ik. 'Gaat het?'

Ze draait zich om en... lacht. 'Ja hoor, dank u', zegt ze verrassend vriendelijk.

Ach zie je wel, zo kwaad is de wereld helemaal niet. Als je een beetje aandacht krijgt. En ik sluit de cirkel met in m'n hoofd de stem van reisgenoot Margje, die me leerde wat elk innerlijk leed heelt:

Het is gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.

Retourtje universum

Hoe je gewone leven ineens heel spannend kan worden. Dat bleek begin deze maand, toen ik tijdens de lessen kwantumfysica nonchalant verwees naar de mysterieuze tunnels van CERN onder Genève en Frankrijk. "Als iemand graag een rondleiding wil, dan laat maar weten", verscheen in onze groepsapp. Een klasgenoot, die de lessen vanuit Genève volgt, bleek wel wat te willen regelen. Sindsdien leef ik op adrenaline. Serieus? Daar kun je naar binnen? Onder de grond? Net als in Dan Browns Bernini Mysterie? Dichter bij het universum kun je niet komen toch? Ik ben geen avonturier, maar deze kans...!

Ik ben gelukkig niet de enige die er zo over denkt. Een andere klasgenoot wordt even wild en binnen twee weken zijn alle tickets geboekt. 'We gaan! We gaan echt!', roepen we sindsdien als dolle pubers naar elkaar. Dat broerlief ook mee wil, maakt het extra gezellig én zorgt ervoor dat we ook nog een dag gaan genieten van de hoogste hoogten en diepste grotten.   

Oké, dus we gaan. Nog 3 nachtjes slapen! Mijn hemel, als dat geen extra punten voor Kwantumfysica en Nieuwe wetenschappen oplevert. Oh ja, niet vergeten te vragen hoe ze bij hun onderzoeken omgaan met de invloed van de waarnemer. Dat vindt onze docent lekker. Voor de zekerheid vraag ik ook nog even aan die nieuwe ChatGPT, die weer uit het zwarte gat is gekropen, wat ik kan verwachten van een bezoek aan CERN. 

Een bezoek aan CERN, de Europese organisatie voor nucleair onderzoek, kan een spannende en leerzame ervaring zijn. Hier zijn enkele dingen die u kunt verwachten: 

1. Rondleidingen: CERN biedt rondleidingen voor bezoekers, die meestal worden geleid door natuurkundigen of andere experts die inzicht kunnen geven en vragen kunnen beantwoorden over het onderzoek en de experimenten die bij CERN worden uitgevoerd. 
   Dat is het plan!
   
   
2. Tentoonstellingsruimtes: Er zijn ook verschillende tentoonstellingsruimtes die de geschiedenis van CERN, de wetenschappelijke ontdekkingen die daar zijn gedaan en de technologie en apparatuur die bij de experimenten zijn gebruikt, laten zien. 
   Als deze ruimte de Synchrocyclotron heet, dan gaan we die zien.
   
   
3. Large Hadron Collider: U kunt de Large Hadron Collider (LHC) bezoeken, 's werelds grootste en krachtigste deeltjesversneller. Je leert hoe het werkt en het baanbrekende onderzoek dat daar wordt uitgevoerd. 
   Check!
   
   
4. Communiceer met wetenschappers: u krijgt misschien de kans om wetenschappers en onderzoekers die bij CERN werken te ontmoeten en met hen in contact te komen, en meer te weten te komen over hun werk en wat hen inspireerde om een ​​carrière in de wetenschap na te streven. 
   Zeker, persoonlijke begeleiding door een Nederlandse wetenschapper.
   
   
5. Wetenschapseducatie: CERN biedt ook educatieve programma's voor studenten en docenten, waaronder workshops, lezingen en praktische activiteiten, om de interesse in wetenschap en technologie te stimuleren. 
   Voldoende educatie met punt 1-4 lijkt me zo.
   
   
6. Geniet van het landschap: CERN ligt in het prachtige landschap buiten Genève, Zwitserland, dus u kunt tijdens uw bezoek ook genieten van het natuurlijke landschap en de lokale cultuur. 
   Retourtje uitzichtsplateau op 3.840 meter en ijsgrotten is geboekt.

Al met al kan een bezoek aan CERN een unieke en fascinerende ervaring zijn die inzicht geeft in de wereld van de deeltjesfysica en het baanbrekende onderzoek dat wordt uitgevoerd in een van de meest geavanceerde wetenschappelijke faciliteiten ter wereld.

Dank ChatGPT, voor deze heldere uitleg en het bevestigen van onze hoge verwachtingen. Uniek en fascinerend gaat deze reis zeker zijn. Inzicht in de deeltjesfysica hoop ik op te halen. Dan alleen nog even een baanbrekende scriptie schrijven voor m'n docent. 

Oh ja, en mocht ik niks meer van me laten horen, dan ben ik misschien verdwaald in de deeltjestunnel...

Muzikale twist

Ik kreeg een puzzel cadeau. Even briljant als afschrikwekkend. Een muziekpartituur. Hoe bedenk je zoiets! Maar ik dacht: eitje! Ik kan aan 99% van de stukjes zien of hij rechtop staat of ligt. Ik kan aan 50% van de stukjes zien wat boven en onder is. Ik kan zeker 75% van de stukjes precies lokaliseren door de partituur te lezen en goed te kijken. Of liever te puzzelen. Allemaal waar! Toch bleek het nog wel een hardgekookt eitje hoor.

Dit ging veel langzamer dan gedacht. M'n mooie dozenset om puzzels op kleur te sorteren gebruikte ik maar voor 'alleen notenbalken', 'rusten en friebels (ik hoef het alleen maar zelf te begrijpen hè)', 'echte noten', 'de 8e, 16e en 32ste tempobalkjes', 'de bijna witte stukjes' en nog een doos met alles waarvan ik geen puf meer had om het te verdelen. En dan dus heel geduldig stukje voor stukje een plek geven. Vaak in één keer goed, omdat ik precies wist dat dit was wat daar hoorde. Of een uur zoekend in alle dozen naar die ene friebel en moedeloos de maker verzuchtend.

Kortom, een puzzel met waar voor z'n geld. Totdat er helemaal aan het eind een nare wisseling van toon komt... als Beethovens strijkkwartet nr. 15 blijkt te veranderen in z'n symfonie nr. 10: de Unvollendete.

Ik zie, ik zie...

De module kwantumfysica zorgt voor nogal wat gefronste wenkbrauwen. Ik weet uit de studiehandleiding dat 'de conclusie van het begrijpen van kwantumfysica zal zijn dat bewustzijn géén product kan zijn van de materie van het brein'. Ook beloven ze dat ik na afloop begrijp dat we geen toevallige toeschouwers zijn in een onverschillig universum, maar er juist intiem mee zijn verbonden. Helder! Maar we zitten nog maar in les 2 en tot nu toe heb ik  vooral geleerd wat we allemaal nog niet weten, over licht en materie met name.

Wat wel voorbij komt is een fascinerend voorbeeld van kinderen die geblinddoekt kunnen lezen en spelen. Voordat ze de leeftijd bereiken waarop hun logische brein het overneemt, leren ze hun innerlijk licht en oog te gebruiken. En dan kunnen ze dus echt zien! Ook hebben we het over hoe alles (eh... licht, elektronen, krentenbollenatomen... dat ongeveer) bestaat uit golven. En dat een zeker twee-spleten experiment ons echt heel veel leert over hoe licht en materie werken.

Pittige lessen dus. Maar we doen ons best met een klas die deels fysiek en deels via zoom aanwezig is. Er gaan echter weer wat wenkbrauwen omhoog als vanuit de zoom ineens wordt gevraagd om de camera weer aan te zetten. Aanzetten? Wie had hem uitgedaan dan? Wat we ook proberen, zoom 'kan de camera niet detecteren'. Was er net nog beeld, nu is de ingebouwde camera foetsie. Wetende dat alles wat we zeggen en doen via onze apparatuur uitgezonden wordt, zal deze camera gedacht hebben: "Als jullie menen dat je alles via de golven van het universum en je innerlijk bewustzijn kunt zien, dan kan ik mezelf net zo goed uitschakelen. Succes verder!"

De nieuwe schrijfmachine

Oké, er is dus iets aan de hand in OpenSource land. Het heet ChatGPT en schrijft teksten. Stel de chatbot een vraag, geef hem een opdracht en hij komt met een goed leesbaar en origineel antwoord. Plagiaatcheckers herkennen de tekst niet als geschreven door een robot. Dus sneller dan het licht hebben scholieren en studenten de weg naar deze schrijfmachine gevonden en verwonderen docenten zich ineens over het niveau van de ingeleverde stukken. Ze voelen dat er iets niet klopt, maar wat? En wat nu?

Er zijn in korte tijd al vele artikelen over dit fenomeen verschenen. In mijn bibliotheekbubbel wordt er driftig over geblogd. Is dit het begin van het einde? Of het begin van een nieuw begin? Hoe gaat het onderwijs hierop reageren? Welke docent is de eerste die ChatGPT integreert in z'n opdrachten? Hoe dan ook een interessante ontwikkeling.

Dus ook ik ging vanmorgen maar eens kijken. Helaas, ik was niet de enige. Het scherm bleef wit, met in grote letters de opmerking dat ChatGPT haar capaciteit had bereikt. Lachen. Maar de echte lach kwam eind van de middag, toen de chatbot haar eigen talenten had ingezet om alle teleurgestelde bezoekers te informeren over de stand van zaken. In de vorm van een 'acrostic poem' of een 'screenplay', het wisselt elke keer dat je naar de site gaat. Geniaal!

En wat krijg ik als eerste uitleg? 

Write a guided meditation about the status of ChatGPT. 
"As you read this message, please take a moment to pause and breathe. Notice the sensations in your body and the rhythm of your breath. Remind yourself that you are not alone in wanting to try out ChatGPT. Many others are interested in it as well. Be patient and know that the website is doing its best to accommodate everyone. Trust that the right time for you to try ChatGPT will come. In the meantime, continue to focus on your breath and stay present in the moment."

Een meditatie... Mijn hemel. Deze Chatbot kent mij al nog voordat we kennis hebben gemaakt. Ik zeg: het begin van het einde.

Winterdip

Ik begon dit nieuwe jaar weer met een stilteweek in het monastieke Rosario. Voor aanvang had ik mezelf twee doelen, of liever uitdagingen, gesteld: kiezen voor een gedeelde slaapkamer en de dag beginnen met een winterbad in de zwemvijver. Beiden zouden een behoorlijke inbreuk plegen op m'n lichamelijke ontspanning en vaste ochtendpatroon. Dus ja, met recht een uitdaging.

M'n reisgenoot bleek het perfecte slaapmaatje. De ontspanning bleef en om eerlijk te zijn heb ik beter geslapen dan de laatste jaren in m'n veilige eigen 1-persoonskamer. Volgende keer maar eens proberen met iemand die ik echt nog niet ken.

Ik dacht nog even onder het ochtendbad uit te kunnen toen bleek dat ze de vijver tot bilhoogte hadden laten leeglopen. Maar het opperhoofd winterzwemmen zag in een hurkzit geen enkelprobleem. Dus na wat ademhalingsoefeningen voor de juiste focus daalden we voorzichtig de trap af om voor het water door de knieën te gaan.

Ik heb nog steeds niet het juiste woord gevonden voor deze ervaring. Lekker zou ik het niet noemen. Lekker is het eten dat elke dag voor ons werd bereid en m'n warme bed als ik wakker word. Maar deze dagelijkse dip in echt heel koud water geeft toch op z'n minst wel een enorme kick. M'n lijf durfde het helaas nog niet aan om een baantje te zwemmen, maar er mag nog een uitdaging overblijven voor de volgende keer. 

Dat ik soms niet wist waar ik in alle stilte en vertraging met m'n energie naartoe moest, kwam misschien ook wel door dit nieuwe ochtendritueel. Maar voor mij heeft de term winterdip ineens een hele positieve lading gekregen. En dat was het me helemaal waard!

23 woorden

Dit blog begon ooit als 'werkboek' voor de cursus 23dingen. Vannacht, na het ploppen van de champagne, ontving ik een puzzel met 23woorden. Je weet wel, waarbij je naar een warboel van letters moet staren om te zien welke woorden er het eerst uitspringen. Bijvoorbeeld als een soort vision voor het nieuwe jaar 2023. Oké, komt 'ie.

energie
plezier
vergeving

Ja lekker. Daarmee wordt 2023 vast een mooi jaar. M'n energie heb ik - na een kerstweek van buikgriep - eindelijk weer terug. En ik weet dat het blijven zwemmen en bewegen me bij die energie kan houden. Plezier leer ik steeds beter ontdekken en beleven. In m'n studie, m'n vriendschappen, met mezelf en met het leven in het algemeen. En die vergeving, ja, dat is de zachtheid die het leven meer energie en plezier kan brengen. Toch? Beginnend met het vergeven van mezelf. Dan komt de rest ook wel.

Ik wens jou ook drie mooie woorden voor een inspirerend nieuw jaar!

Koffietijd

In plaats van een ommetje door de volkstuinen kiezen we deze tweede helft van de lespauze voor een snelle koffie in de warmte van de uitspanning bij de naastgelegen speeltuin. De serveerster ziet ons twijfelend kiezen tussen de laatste tafeltjes voor het beste plekje. Als ze langskomt voor de bestelling zegt ze dat we ook wel boven mogen gaan zitten hoor. 'Ach nee, we hebben toch niet zoveel tijd en nemen alleen koffie.'

Maar ja, welke. De keuze is reuze. En we willen onszelf wel echt even verwennen. Wat is ook alweer het verschil tussen een caffè latte en een latte macchiato? Maar wat is dan een flat white? En een cortado, dat is toch een espresso met melkschuim? Kan dat eigenlijk ook allemaal met havermelk? Ze doet haar best de verschillen duidelijk te maken. Iets met een enkele of dubbele shot, met of zonder schuim, wel of niet in laagjes en zelfs of het in een beker of glas zit. Maar goed, ze geeft zelf ook wel toe dat de naamsverschillen soms groter zijn dan wat er in je kopje zit.

Uiteindelijk, met wat hulp, komen we tot een wijs besluit en doen onze bestelling. We worden ons pas bewust van de hilariteit van deze hele scène als de serveerster zegt: 'Nou zeiden jullie net dat je maar weinig tijd hebt, maar we zijn inmiddels toch al wel even bezig. Dus eh... moet ik nu harder rennen?'

Over een appel en een boom

Ongemerkt publiceerde ik de vorige keer mijn 1000e scribble. Sorry, misschien had ik er wat ballonnen voor op moeten laten, maar zo gaat dat soms. Je ziet niet alles, of vindt het de moeite van het vermelden of vieren niet waard.

Even onopgemerkt was - tot nu toe - mijn spirituele familiegeschiedenis. Daar ga ik toch maar eens iets langer bij stil staan. Ik doe namelijk een klein onderzoekje voor m'n tentamen ethiek. Er zit wel een mooi verhaal in het leven van m'n grootouders dat ik langs de verschillende ethische modellen kan leggen. Iets over handelen in overeenstemming met je morele overtuigingen, ook al heeft dat grote consequenties. Ik vind het een verhaal van moed, autonomie en bijdragen aan een betere wereld.

Als bijvangst in de gesprekken met nog levende familieleden ontdek ik, in zowel de vrouwelijke als de mannelijke familielijn, een idealistische Orde van Goede Tempeliers, kampeerpartijen in Ommen waar Krishnamurti lezingen gaf, banden met theosofen, vrijmetselaars en rozenkruisers, een healer en een medium. De Tweede Wereldoorlog en de wederopbouw van een hernieuwd leven hebben kennelijk die spiritualiteit wat op een lager pitje gezet, want ik heb er niet veel van gemerkt als kind. Dan is het toch mooi om te voelen hoe ik als nieuwe generatie in een andere tijd die draad weer oppak. Kennelijk kruipt er toch nog wat bloed...

Voor mij een mooi verhaal om te vermelden én om te vieren.
Ter nagedachtenis van, zal ik maar zeggen!