Astrids Scribbles

  Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je

Ik mag met een geestelijk verzorger op stap. Om het vak te leren kennen en om ervaring op te doen als vrijwilliger voor Hart voor Levensvragen. M'n 'mentor' is net gepensioneerd en bezit een aanstekelijke dosis EigenWijsheid. Hij neemt me mee langs twee cliënten waar hij al lang over de vloer komt. Onderweg praten we over het vak en vertel ik iets over mijn achtergrond. En dat ik net m'n getuigschrift heb gekregen voor het afronden van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving. 'Ach ja, zingeving', zegt hij, 'dat woord, dat zegt me niet meer zoveel hoor.' Het lijkt een beetje een holle term voor hem geworden. We zoeken nog of er een ander woord is dat voor hem beter past bij wat hij doet, maar voor ik het weet loop ik door een openstaande deur de eerste huiskamer binnen. Wat me in het daaropvolgende uur het meest raakt is hoe m'n mentor tegen het eind een inzicht tevoorschijn tovert dat de cliënt bijna verbaast en vooral lachend ontvangt. Dat

De tweede module van dit schooljaar gaat over begeleidingsmethodieken. Hoe pak je dat nu eigenlijk aan, zo'n ontmoeting rondom betekenisgeving. In de loop van dit jaar komen verschillende soorten methodieken en gespreksmodellen voorbij. We richten ons nu eerst op de basis en hoofdlijnen. Als opwarmertje staat de docent stil bij of je als geestelijk begeleider wel of niet doelgericht bezig bent en hoe dan. Ineens zitten we bij Aristoteles en de twee soorten van doel- of zingericht handelen die hij onderscheidde: poièsis , waarbij het extrinsieke doel ligt in het resultaat van de activiteit, zoals de tafel die je in elkaar timmert. En praxis , wanneer het intrinsieke doel in de handeling van de activiteit ligt, zoals het maken van muziek. Eh... oké, dat onderscheid snap ik nog wel. Toch blijft er een stemmetje knagen in m'n hoofd terwijl de docent rustig verder praat. Als praxis  gaat over de zin van de handeling, waarom is die grote bouwmarkt, waar je alle materialen haalt om ee

Onze personeelsvereniging organiseerde een dagje Burgers Zoo in Arnhem. Eindelijk sinds corona ga ik weer eens met een bus vol gekkigheid op stap. Lekker. We beginnen de dag met de miljoenensafari . Gewoon ontspannen rondlopen en van alle dieren genieten, dat doe je maar in je eigen tijd. Er moet eerst gewerkt worden! De spelregels in het kort? Elke team krijgt een miljoen en moet binnen 2 uur zoveel mogelijk geld uitgeven. Door vragen goed te beantwoorden of zo origineel mogelijke opdrachtfoto's te maken. Je kunt andere team pesten door ze uit te dagen in het casino of een portemonnee met geld neer te leggen. Maar pas op, her en daar zijn onzichtbare zakkenvullers verstopt. Als je daar langsloopt krijg je ook weer geld toegeschoven.  Oké, ik wist niet dat een dagje dierentuin voor zoveel stress kon zorgen, maar ons team gaan met frisse moed op stap. Na het eerste succesje met een goed antwoord lopen we langs zo'n zakkenvuller. Pingping! Prut. Nu is het zaak goed te onthouden w

Ik spreek iemand die in een hospice werkt. Zo'n palliatieve zorginstelling voor mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar waar je pas mag 'logeren' als je levensverwachting minder is dan drie maanden. Tijdens mijn Amerikatournee met het Ricciotti Straatensemble (we schrijven begin jaren 90) hebben we opgetreden in een heel groot hospice. Indrukwekkend was dat.  Ik merk in het gesprek op dat zij hun hospice een Bijna Thuis Huis noemen. Die term ken ik nog niet. Hij legt me uit dat er twee soorten hospices zijn: een High-care, waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is, zoals in een ziekenhuis. En een Bijna-thuis-huis, waar een woonsituatie wordt gecreëerd zoals de gasten thuis gewend zijn. Ze houden hun eigen huisarts en dagelijkse zorg wordt verleend door wijkverpleegkundigen en vrijwilligers. 'Oh', zeg ik, 'de term is dus eigenlijk een inkorting van  Lijkt op thuis zijn Huis .' Ja, zo kun je het inderdaad zien, beaamt hij. Dan vertel ik d

Er moet me iets van het hart. Sinds ik ruim 14 jaar geleden met Twitter verkering kreeg, hebben we een beetje een knipperlichtrelatie gehad. Ik zou zelfs zeggen een haat/liefde verhouding. In het begin was alles leuk en onschuldig, toen kwam de sleur en kostte het ineens best veel tijd. We hebben elkaar zelfs een paar jaar uit het oog verloren. Tot ik ineens weer wat meer te vertellen had en de vlam weer oplaaide. Maar sinds een tijd laat ik me meer door deze rare vogel afleiden dan goed voor me is. Ik zou willen beweren dat ik zelf niet eens zo veranderd ben in onze relatie. Ik neem nog altijd meer dan dat ik geef. Ik val hem niet lastig met meningen in CHOCOLADELETTERS of zinloze chitchat, al dan niet vergezeld door een koddig filmpje. Ik laat alleen positieve Tweetgenoten toe, die net als ik de wereld en onze tijdlijn graag wat mooier willen maken. Maar ik moet zeggen dat m'n wederhelft in die jaren wel wat rare trekjes heeft ontwikkeld. Hij zingt een andere toon. Hij vliegt in

Vandaag kocht ik mijn allereerste Hoe overleef ik -boek van Francine Oomen (sorry). Ik weet, de serie is al sinds 1998 mateloos populair. Elke schoolbibliotheek heeft altijd te weinig exemplaren in de collectie. Ze won vele malen de prijs van de Kinderjury en van de Jonge Jury. Ze werd er zelfs om geridderd. Laten we zeggen dat ik meer van de leeftijd van de schrijver ben dan van de doelgroep waarvoor en waarover ze schrijft. Waarom dan nu toch naar de boekhandel? Vanwege een artikel op De Correspondent . Er is namelijk een nieuw deel uit: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? Na 16 delen en acht jaar stilte, ontdekte Francine dat de lezers, die waren opgegroeid met Rosa en haar vrienden, nog steeds op survivaltips zaten te wachten. Tips om een quarterlifecrisis te overleven in een wereld waarin eenzaamheid toeneemt en "jongeren een psychische diagnose hebben of er met smart op wachten". Niet in de laatste plaats omdat ze ontdekken dat die sociale media meer leegzuig

Deze tweede lesdag van ons nieuwe schooljaar zit ik voor het eerst thuis in zoom. De zomergriep heeft me te pakken. Inmiddels koortsvrij, maar zowel m'n kriebelhoest als m'n lichaam houd ik liever uit trein en klaslokaal. Gelukkig is er een online verbinding en dat werkt prima.  Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet. Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. N

Alsof er nog niet genoeg nieuwigheid en transformatie in gang was gezet dit jaar, werd deze zomer er ook één zoals ik nog niet eerder heb beleefd. Drie intensieve weken met drie heel verschillende reizen. Even bijkomen dus! Met een nieuw gezin leer ik dat ons land op minder dan een uur rijden al heel mooi en rijk is. En dat je er echt even uit kunt zijn. Ik leer ook dat verwarring en verdriet zich het best laat oplossen door het in het licht te zetten. En dat ik op ieder moment kan besluiten m'n eigen lichtje weer aan te steken. Als we op de terugweg deze dagen evalueren, noteren we: gezellig, leuk en lekker, ontspannen, feestelijk en natuurlijk, vreugdevol en verrassend. Nou, dan hebben we dat toch goed gedaan voor een eerste keer. Daarna wordt het op een andere manier nog spannender. Voor het eerst met een vriendin naar een Chambres d'hôtes van een studiegenoot in Zuid-Frankrijk. De plek blijkt geweldig (aanrader!), de wijn hemels en de zon zet de kachel even extra hoog.  Ik

De laatste module van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving ging over de psychologie van Carl Jung. Waarbij ontstaan en inhoud van zijn beroemde Rode Boek  natuurlijk voorbij kwam. Vooral dat 'ontstaan' raakte iets bij me en werd leidend in m'n afsluitende tentamen. Jung kwam eind 1913 - toen er al best wel wat chaos in de lucht hing - in een grote persoonlijke crisis terecht. Zo'n vijf jaar werd hij gekweld door angstvisioenen en hij besloot deze op te schrijven. Vooral 's nachts, in afzondering, in een klein, koud, donker huisje. Afzondering en stilte. Jung was niet de enige grote geest die zich terugtrok voor z'n creatieve of zelfs therapeutische proces. Mahler, Grieg, Nietzsche... allemaal hadden ze hun componeer- of schrijfhuisje om het fluisteren van hun ziel beter te kunnen horen. Ik herken die behoefte. Zeker nu de prikkels van buiten zoveel meer aanwezig en - eerlijk is eerlijk - verslavend zijn. En ik merk dat ik daar steeds meer last van k

Op de laatste schooldag van dit studiejaar bespreken we in kleine groepjes onze persoonlijke portfolio's, waarin we schrijven welke belangrijkste inzichten we uit alle modules hebben gehaald. Altijd mooi om te lezen hoe een ander uit dezelfde les andere dingen haalt. Dat wat bij jou het meest resoneert zegt niet alleen iets over wie je bent als mens, maar ook over waar je je op dat moment bevindt in je leven en groeiproces. En zo leer je altijd weer iets nieuws van de inzichten van een ander. M'n klasgenoot vertelt over zijn persoonlijke les. Hoe hij zich meer bewust is geworden van het feit dat er vaak andere emoties zitten achter een simpele boosheid. In zijn werk heeft hij veel te maken met klagers en die kunnen soms bot en rot uit de hoek komen. Hij vertelt hoe hij meer contact probeert te maken met wat de ander beweegt, waar die boosheid vandaan komt, behalve die lekkende kraan. "Hij kan wel net zijn ontslagen, ruzie hebben gehad met een dierbare of gewoon met z'n