Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...
Wat een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog nooit van Ernst Jandl gehoord. In het Zeeuwse kan ik alleen bundels in het Duits vinden. De foto heb je er mooi bij gevonden vind ik.
@Sofie: Dank, het was ook even zoeken naar een passende foto (en mooie voeten!). Ik vond het gedicht in het boek dat ik nu lees, geschreven door een Duitser. Dus ja, die is wat meer thuis in de Duitse (eigenlijk Oostenrijkse) poëzie ;-)
BeantwoordenVerwijderenBedoel je Precht van de leestafel? Die van "Wie ben ik en zo ja, hoeveel"?
BeantwoordenVerwijderen@sofie: ja, die bedoel ik! Een mooi boek over de liefde. Ik snap dat mysterie nu bijna.
BeantwoordenVerwijderen