We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo
Wat een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog nooit van Ernst Jandl gehoord. In het Zeeuwse kan ik alleen bundels in het Duits vinden. De foto heb je er mooi bij gevonden vind ik.
@Sofie: Dank, het was ook even zoeken naar een passende foto (en mooie voeten!). Ik vond het gedicht in het boek dat ik nu lees, geschreven door een Duitser. Dus ja, die is wat meer thuis in de Duitse (eigenlijk Oostenrijkse) poëzie ;-)
BeantwoordenVerwijderenBedoel je Precht van de leestafel? Die van "Wie ben ik en zo ja, hoeveel"?
BeantwoordenVerwijderen@sofie: ja, die bedoel ik! Een mooi boek over de liefde. Ik snap dat mysterie nu bijna.
BeantwoordenVerwijderen