Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Wat een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog nooit van Ernst Jandl gehoord. In het Zeeuwse kan ik alleen bundels in het Duits vinden. De foto heb je er mooi bij gevonden vind ik.
@Sofie: Dank, het was ook even zoeken naar een passende foto (en mooie voeten!). Ik vond het gedicht in het boek dat ik nu lees, geschreven door een Duitser. Dus ja, die is wat meer thuis in de Duitse (eigenlijk Oostenrijkse) poëzie ;-)
BeantwoordenVerwijderenBedoel je Precht van de leestafel? Die van "Wie ben ik en zo ja, hoeveel"?
BeantwoordenVerwijderen@sofie: ja, die bedoel ik! Een mooi boek over de liefde. Ik snap dat mysterie nu bijna.
BeantwoordenVerwijderen