Doorgaan naar hoofdcontent

De kracht van kleine dingen

Vanmiddag zat onze Alles-is-liefde-crew alweer voor de vierde keer in iets meer dan een jaar bij elkaar. Hoe zat het ook alweer met die club? Wat begon met een filmavondje rondom Amélie werd gevolgd door een brainstormsessie over passie in mei, de verdeling van vijf innoverende, inspirerende, kleinschalige ideeën over vijf enthousiaste groepjes in september en een presentatie van de eerste resultaten in november, waarbij we ook gelijk een passende formulering bedachten voor wie en wat we nu eigenlijk zijn als Crew. Natuurlijk gevolgd door het werkelijk online gaan van een Interwrite weblog en een twittershow in maart en een provinciale Bloggids in juni.

Vandaag was er dan een soort van afronding, waarbij we de overdraagbaarheid van alle ideeën hebben uitgewisseld en stil stonden bij de projecten die nog lopen: het maken van een viral en het lenen en spelen van games. Een sessie die natuurlijk niemand wilde missen! En onze Captain-of-leuke-dingen leidde op zijn onmisbaar inspirerende wijze deze bundeling van enthousiasme, kwaliteit en energie door een laatste barrière-overschrijdende brainstorm. Met als uitkomst een lijstje afspraken over hoe en aan wie we gaan vertellen wat we zonder al teveel middelen hebben gepresteerd en wat die inzet heeft opgeleverd. Met een korte actielijst sloten we dit avontuur voorlopig af in het naastgelegen café, waar vanwege het druilerige weer geen borrels maar wel dampende dranken met veel slagroom op tafel verschenen. Het mocht de pret niet drukken!

Wat dit een leuk avontuur? Ja.
Is het dan nu helemaal over? Nee.
Gaat u nog van ons horen? Zou zomaar kunnen.

Dank Captain, dank Crew en dank Amélie.
Voor de kans om te ontdekken waar onze krachten liggen.
Tot een volgende film...

Reacties

Populaire scribble

Verboden vrucht

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...