Het rust in m’n buik,
als een pluizige spons,
die zwelt en samenknijpt
op het ritme van de hartslag.
Het golft door m’n aderen,
als een karretje over een achtbaan,
dicht op elkaar gepakt,
met die gewichtsloze sensatie van het
vallen
bij iedere uitademing.
Het schiet door m’n hoofd,
als een losgeslagen waterslang,
oncontroleerbaar kronkelend.
Niet te vangen zonder
geraakt te worden,
enkel te stoppen door
de kraan dicht te draaien.
Astrid
Foto by Only lines
Gedicht door jou geschreven? Mooi! Door je te schuren worden je contouren zichtbaarder die van jezelf :-)
BeantwoordenVerwijderenEh ja, een eerste eigen dichtsel op dit blog. Het was één van die kronkelende gedachten die er even uit moest ;-)
BeantwoordenVerwijderenEen directeur had als gevleugelde uitspraak bij 'problemen': zonder wrijving geen glans. Die hou ik altijd maar in m'n achterhoofd, ik vind hem lief en hoopvol.
Dank.