Doorgaan naar hoofdcontent

Klein gedacht, groot plezier


Ik heb me laten verleiden tot de aanschaf van een Must-Have. Het ging eigenlijk heel snel, het was gebeurd - zeg maar - voordat ik er erg in had. Via Twitter kwam ik op de mooie site van Gijs. Gijs is dingen bedenker. En Gijs verkoopt kaartjes. Zelf bedacht, zelf ontworpen, zelf op de markt gebracht. Waarom Gijs me op Twitter ging volgen is me een raadsel, waarom ik hem op z'n site opzocht eigenlijk ook. Maar ik was gelijk verkocht.

Het zijn namelijk niet zomaar kaartjes, het zijn scribble kaartjes. Voor kleine krabbels, voor het ordenen van je gedachten, je dag, je week, je leven. Voor mij dus. Hij ontwierp negen soorten, met vlakken, lijnen of hokjes, en gaf ze een leuke naam. Voor elke gelegenheid een passende vorm. Bestellen gaat echt supersnel en is niet duur. Kies er gelijk vier en de portokosten vervallen, slim van Gijs. Eerst even betalen en de volgende dag liggen ze in je brievenbus. Vandaag dus! Keurig verpakt, met een welkomskaartje en bewaarhoesje. Die Gijs.

Zijn ze niet lief?

Reacties

  1. Gewéldig! Ik vind ze ook lief =)
    En de site is zo simpel maar toch duidelijk dat ik begrijp dat je ze meteen besteld hebt.
    Leuke blog heb je trouwens!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Louise: Ja, de site is al net zo handig als de kaartjes zelf. En bedankt voor je compliment ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo