Doorgaan naar hoofdcontent

Levenslied

Plaat draait, rond en rond.
Arm daalt, naald zoekt groef.
Muziek klinkt, kleuren mengen.

Na de laatste tonen tilt arm zich op,
trekt zich terug en daalt weer neer.
Naald zoekt groef.
Zelfde ronde, nieuwe kansen.

Soms blijft naald hangen,
zit er een gat in de weg,
heeft arm een zetje nodig,
waarna de muziek hervat.

Rond en rond.

Alleen het wisselen van de plaat
doet een ander lied klinken.
Om het draaien te stoppen
shut power off.

Astrid


Foto

Reacties

  1. Just keep on turnin' and change your tune ;-) dank

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    krktk krktk
    gewoon te mooi om in een groef te laten hangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi, mooi!

    Ik zie als metafoor voor het levenslied graag een labyrinth. Als je daar doorheen loopt lijkt het of je op dezelfde plekken terecht komt, maar dat is niet zo! Je bent een ronde verder op weg naar de kern (of de uitgang zo je wilt :-)) Vind ik wel een troostrijke gedachte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Marina: Ja, die is ook mooi! Maar ik vind mezelf vooral soms net een ouwe grammofoon, vandaar deze vergelijking.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn theosofische bijeenkomsten hield rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de ga...