Doorgaan naar hoofdcontent

Levenslied

Plaat draait, rond en rond.
Arm daalt, naald zoekt groef.
Muziek klinkt, kleuren mengen.

Na de laatste tonen tilt arm zich op,
trekt zich terug en daalt weer neer.
Naald zoekt groef.
Zelfde ronde, nieuwe kansen.

Soms blijft naald hangen,
zit er een gat in de weg,
heeft arm een zetje nodig,
waarna de muziek hervat.

Rond en rond.

Alleen het wisselen van de plaat
doet een ander lied klinken.
Om het draaien te stoppen
shut power off.

Astrid


Foto

Reacties

  1. Just keep on turnin' and change your tune ;-) dank

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    Het leven is gewoon krktk
    krktk krktk
    gewoon te mooi om in een groef te laten hangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi, mooi!

    Ik zie als metafoor voor het levenslied graag een labyrinth. Als je daar doorheen loopt lijkt het of je op dezelfde plekken terecht komt, maar dat is niet zo! Je bent een ronde verder op weg naar de kern (of de uitgang zo je wilt :-)) Vind ik wel een troostrijke gedachte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Marina: Ja, die is ook mooi! Maar ik vind mezelf vooral soms net een ouwe grammofoon, vandaar deze vergelijking.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo