Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Ik zat in de zaal. En nog bijna vooraan ook... Beetje jaloers nu zeker ;-) En dank voor het filmpje, leuk.
BeantwoordenVerwijderen@schrijver: Een béétje?! Dan ben ik echt vreselijk super intens veel jaloers! Maar goed, deze fijne heren zullen míj herkennen op straat én hartelijk groeten. Dat maakt het wel weer 1-1 lijkt me ;-)
BeantwoordenVerwijderenAlvast veel plezier bij een volgend concert.
Tja, je kunt niet alles hebben hè ;-)
BeantwoordenVerwijderen