Astrids Scribbles

Het was weer Culturele Zondag in Enschede. De hele middag doorlopend grote en kleine optredens verspreid over grote en kleine podia in de binnenstad. Gezellig. En genoeg variaties op het thema In Vuur en Vlam. Ook daarin zette iedereen z'n beste beentje voor. Natuurlijk konden we met onze Wereldvredesvlam Twente niet ontbreken. Een kraampje met kaarsen, informatie en een gezellige babbel, aangevoerd door de stoere Elna. Die zelfs met een dienblad kaarsen rondjes liep langs alle terrassen en zo meer verkocht dan voorzichtige ik achter m'n veilige tafeltje. Met dank aan kroegbaas Laurens, die zorgde voor de innerlijke warme mens. Maar het was leuk, totdat de regen zich ermee ging bemoeien. Niet eventjes, gewoon continu. Het buitenleven droop langzaam weg, stilstaan bij twee gezellige dames was ineens ook niet meer zo aantrekkelijk. En daar doe je niks aan. Het goede nieuws: doneren voor vredesbrandstof kan nog steeds en gewoon vanuit je luie stoel. Wat het afsluiten...

Door haar favoriete muziek van @CALEFAX te combineren met haar favoriete bewegingsvorm. En daar een mooi filmpje van te maken. Wanneer herhalen jullie dit concert jongens?!

laten we eerlijk zijn als beest zijn we totaal mislukt ik zie mij daar nog staan op een savanne zonder uitvlucht in het volle licht der dieren een mond vol tanden heel modern, heel gênant vandaag regerend met draadloze hand in een land gebouwd onder water met mensenrechten, koffieapparaten en de natuur in mooie reservaten voel ik nog steeds diezelfde angst niets is veranderd weids en eindeloos gaapt de savanne welkom in mijn hoofd het is een doos vol zwarte gaten alles wat een mens verzint zuigt zich erin: zeppelins, vakanties zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala of de lol om een gemarteld paard ook de dingen die niemand wil verzinnen zitten erin: gewoon, voor de heb ik draag een hoofd als een handicap zwellend, kolkend, almaar zwellend altijd vloed, nooit nog eb geen vijand bleef er voor mij over leeuw, griep, pest, slang zelfs de dood slaapt aan een leiband maar diep van binnen in mijn grote grabbelton...

Schreeuw nu mee! op www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl

Klik, kijk, luister, denk en handel Ook een aanrader: Roger Scruton over Schoonheid Het leven kan zo mooi zijn...

Een paar keer per jaar valt hier het blad van de vakbond voor musici en acteurs door de brievenbus. Ondanks hun brede kunstenaarsdoelgroep richt de inhoud zicht toch vooral op pop- en jazzmusici. Waaruit ik opmaak dat zelfs bij de vakbond klassieke musici en acteurs op een tweede plaats komen te staan. Maar dat terzijde. In het laatste nummer wordt een interessant item gewijd aan de komende kamerverkiezingen. Kunst, cultuur en intellectueel eigendom kregen daarbij de laatste jaren nauwelijks aandacht. Dit jaat lijken deze onderwerpen - en auteursrecht in het bijzonder - ineens meer in de belangstelling te staan dan ooit. Om haar leden te helpen bij het maken van een kunstminnende politieke keuze, heeft de vakbond acht partijprogramma's doorgespit en een samenvatting van de diverse standpunten gepubliceerd. Interessant. Altijd terugkerende thema's zijn amateurkunsten, kunstonderwijs, subsidies en de publieke omroepen. Maar dit jaar gaat het ook opvallend veel over auteursre...

Met tv-kijken loop ik altijd een beetje achter. Daarom kon het gebeuren dat ik gisteravond pas de aflevering Boeken van 18 oktober zag. Wim Brands gaat in gesprek met Rob Riemen , oprichter van het Nexus Instituut (een platform voor het intellectuele debat), over zijn boek Adel van de geest . Dat was weer even smullen zeg. Riemen schrijft over het verraad der intellectuelen , omdat teveel intellectuelen in zijn ogen zijn gepolitiseerd. Hij opent zijn gedreven én heldere betoog met de schone woorden: In het leven is het Boek, Cultuur, de Adel van de Geest per definitie oneindig belangrijker dan Geld, Macht of Aanzien. Oké, gaan we die kant op, kom maar op dan! Wat volgt is een inspirerend gesprek over datgene waar het in het leven werkelijk om draait, over de crisis in ons beschavingsideaal, over de rol van de intellectuelen, om tot slot uit te komen bij het 'fenomeen Wilders' als resultaat van ons eigen falen. Pijnlijk? Nee hoor, heel logisch als je Riemens gedachtegang volgt...

Scribbles schaamt zich, heel diep. Uit twee (volgens mij betrouwbare) bronnen had ik via mondelinge overdracht vernomen dat de King of Pop zaterdag zou worden begraven. Dus geheel in stijl, en voor echt de laatste keer, plaatste ik op die dag een mooie illustratie om een hart onder de riem te steken van al die treurende fans. Maar waarom hoorde ik er maar niks over. Nergens niet... Dit doet pijn, lieve lezers, en het spijt me. Lesje geleerd: check, double check, triple check! Vandaag doe ik niet meer mee aan het spectakel, maar ik zet wel de muziek in het zonnetje. Gister stond er namelijk heel onopvallend - tussen al het zware wereldnieuws - een mooi berichtje op nrcnext.nl. Ernst-Jan Pfauth blogt hier over een bijzonder project van Luke Jerram , een kunstenaar uit Bristol, die zich stoort aan de alom aanwezige anonimiteit. Waarom praat hij nooit met de mensen die hij elke week in de wasserette ziet? Hoe heten zijn overburen? Hij weet het niet. Hoe herkenbaar. Ik ben ook zo iemand ...

Wie me volgt op Twitter wist het al, ik was gister ( alweer ) een dagje in Eindhoven. Op het festival Kamermuziek in het Groen dit keer. Mooie programmering, strak georganiseerd (vooral voor de artiesten), prima weer (vooral voor de duizenden bezoekers) en een fijne sfeer in een gezellig park. Maar ja, ze doen dit dan ook al sinds 1987, dus dan heb je een bult ervaring om op te bouwen. En dat was te merken. Alleen dat systeem met die consumptiefishes, dat mag bij de evaluatie wel bovenaan het lijstje verbeterpunten. Voor de rest, helemaal top! Nu is Eindhoven natuurlijk niet om de hoek, dus er moest wel iets meer te beleven zijn dan een gratis voorproefje van een stel topmuzikanten zoals het Zapp String Quartet , Frommermann , het Matangi Quartet of The Rosenberg Trio . Dat klopt, want op een intiem afgesloten podium speelde het 'huisgezelschap' van Bibliotheek Hengelo haar laatste voorstellingen van dit seizoen. Rood Verlangen zette in een bloedhete tent, samen met actrice...

Het loopt alweer tegen 4-5 mei aan. Een mooie tijd om even stil te staan bij die oorlog : de ellende van toen, de bevrijding, maar zeker ook de periode van wederopbouw daarna. Er zijn zelfs stichtingen die juist dat wederopbouwerfgoed in ere willen houden. Stichtingen als Het Oversticht bijvoorbeeld. En daarvoor ontwikkelen ze programma's en projecten, voor jong en oud. Donderdag zijn we met de Hengelose basisscholen gestart met één van die projecten: Wandel je Wijs . Speciaal uitgezet voor deze stad, in samenwerking met de gemeente en de bibliotheek. Met als doel kinderen spelenderwijs wederopbouwarchitectuur en -kunst te leren zien, herkennen en waarderen. Niet via een 'saaie' les, maar door te doen: lopen, ontdekken, fotograferen en exposeren. Er zijn twee routes uitgezet in Hengelo: door de typische wederopbouwwijk Klein Driene en door het gebombardeerde Centrum. De route wordt gelopen via een GPS en op een aantal punten verschijnt een opdracht in beeld. Dan begint h...

De winnaars van het YouTube Symphony Orchestra zijn bekend! Vandaag stond in de krant dat de 24-jarige vioolstudente Annemarie van Viegen binnenkort naar de Carnegie Hall in New York vertrekt. Samen met een Nederlandse celliste en harpiste. Toch leuk om hier even te melden dat deze Annemarie studeert aan het ArtEZ Conservatorium in Enschede. Kijk, dan doen we het dus zo slecht nog niet, hier in het oosten. Leuk ook is de website waarop je alle winnaars even kunt bekijken, inclusief Annemarie natuurlijk. Al die verschillende filmpjes en mensen, grappig hoor. Het wordt in ieder geval een jong symfonie orkest. Gezien het gemiddelde niveau had uw Scribbles er ook kunnen staan, maar ja, dan had ze maar moeten blijven spelen! Ik wens alle musici in ieder geval een fantastische ervaring toe.

Twee Hollanders. Twee kunstenaars. Bezeten door de Dionysische bezieling. Of Duende , zoals Lorca het noemt. De een leest gitaar, de ander speelt woorden. Samen omarmen ze de universele sfeer van het zuiden. Ze doorkruisen Spanje. Ze passeren Portugal en Brazilië. Ze ontmoeten Lorca, de flamenco, duende, Pessoa, Drummond de Andrade. Ze ervaren het vuur van de Latijnse liefde, het genot van de siësta, het gelik van de hete zon. Eric Vaarzon Morel en Gijs Scholten van Aschat duelleren met elkaar op het schroeiende scherpst van de snikhete snede. De één tot de tanden gewapend met snaren, de ander met de macht van de voordracht. En nooit eerder was een Hollandse winter zo heet. En Scribbles was erbij. Het was een mooie avond, met die reus van het toneel en die duivel van de flamengo. Voor de pauze domineerde de muziek van Vaarzon Morel. Van de verschillende blokjes spraken de drie gedichten over taal me het meest aan. Hoe kan het ook anders. Na de pauze trok Gijs al zijn registers los. ...

Ik schreef het al eerder : ook kunstenaars moeten 2.0. M'n oog viel vanmorgen dus gelijk op het artikel in De Pers . Er komt een YouTube Symphony Orchestra . Pardon? Natuurlijk was ZBdigitaal me voor met een post over dit bijzondere project, maar ik duik een beetje de diepte in. Wat willen ze precies? In april zal een orkest van zo'n 100 man in de New Yorkse Carnegie Hall een stuk spelen van Tan Dun: Internet Symphony Nr.1 - Eroica . Het wordt gedirigeerd door Michael Tilson Thomas. Iedereen kan meedoen. Dat wil zeggen, je moet wel even auditeren, zo gaat dat bij orkesten. De bladmuziek haal je van internet, je neemt jezelf op terwijl je het stuk speelt, je upload je video naar YouTube, een deskundige jury maakt een eerste selectie en dan kan iedereen meestemmen voor die uiteindelijke 100. Naast een echte slotuitvoering komt er ook een virtuele versie, gemaakt van aan elkaar geplakte auditiefragmenten. Tot zover, strak plan! Tan Dun schrijft mooie muziek. Kijk naar Crouching ...

Het eerste stadsdichtergedicht van de nieuwe stadsdichter van Antwerpen is een mooi staaltje woordkunst, geprojecteerd op de muur van de universiteit. Fijn voor die stad, dat ze onze Joke van Leeuwen even mogen lenen! Via Wies Verdan

wist u dat hengelo stad bruist als het gaat om gedichten net in ambt gezet dicht stadsdichter fred om al haar kleuren te belichten 't is een drukke baan het dichtersbestaan alleen gaat fred dat niet rooien maar emma-sophie z'n jonge evenknie helpt mee de taak te voltooien wat nog ontbrak was digitaal gemak zodat ieder hun dichtsels kan lezen kort getest maar hier toch hengeloos stadsdichtersblog zo 2.0 kan een feestje dus wezen!

" De woordenschat en het taalvermogen van onze kinderen gaan achteruit. Kunt u niet eens iets doen met verhalenvertellen of gewoon mooi voorlezen. Om onze kinderen weer in contact te brengen met 'echte' taal." Dat kwam in 2002 naar voren tijdens één van mijn gesprekken met een aantal basisschooldirecteuren. Zeker kon ik dat! Ik kende namelijk het muziektheatergezelschap Rood Verlangen : twee muzikanten, één verteller/acteur. Rood Verlangen vertelt mooie verhalen voor jong en oud. Dat doen ze met veel taal, met weinig middelen, met uitdagend spel en met sprekende muziek. Dat doen ze door het hele land, dus waarom niet ook in Hengelo? Na wat gehussel met de ingrediënten doorgaande leerlijn, taalbevordering, cultuureducatie, laagdrempelig en een snufje landelijke campagnes, ontstond het recept voor Toon je Taal! : een project voor groep 1 t/m 8 met als doel het gevoel voor taal, verbeelding en cultuur bij kinderen te stimuleren, door ze via vertelkunst, muziek, theat...

Als u denkt dat je als kunstenaar alleen met je kunsten bezig hoeft te zijn, dan hebt u het mis. Om te zorgen dat mensen je concerten bezoeken of je cd's kopen, is het niet meer genoeg om - naast natuurlijk je muzikale kwaliteiten - een website en een goede manager te hebben. Daarom was ik niet verbaasd dat er een tijdje terug in de nieuwsbrief van het Calefax Rietkwintet een vacature stond voor medewerker nieuwe media . Van een afstand volg ik de avonturen van deze rietblazers al sinds ik eind jaren 80 hun saxofonist Raaf Hekkema via het Ricciotti Ensemble leerde kennen. Maar dat volgen valt lang niet mee. Ze hebben namelijk niet alleen een volle agenda , maar spelen door hun successen inmiddels bijna meer in buiten- dan binnenland. En het 'verre oosten' moet het vaak doen met één concertje per jaar. Gelukkig dus, dat ze nu Marjolein Dellebarre in dienst hebben, voor die nieuwe media. Zodat ik het niet alleen hoef te stellen met hun cd's, nieuwsbrief en dat ene conc...

Wat krijg je als de biebmiep en de violist in mij elkaar ontmoeten? Zoiets dus. Voor een uitvoering met iets meer 'ballen' moet je echter bij Jerry Lewis zijn. Alhoewel... ik zou hem dit graag eens op een echte typewriter zien doen. Muziek: The Typewriter ( 1950 ) / Leroy Anderson ( 1908-1975 )

Wat ik mooi vind? Minimal music , Magritte en film . Via

In de wijk Charlottenburg, tussen de Teufelsberg en het Olympia-stadion, staat een ' woonmachine ' ontworpen door de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier . Een reusachtig en kleurrijk gebouw, meer dan 500 woningen naast en op elkaar. Je vindt 't prachtig of afschuwelijk, een middenweg is er niet. Deze 'verticale stad' is midden jaren 50 ontworpen en gebouwd. Een woonblok met eigen winkels, een kapper en een postkantoor. Muur aan muur, maar ieder voor zich. Een bord aan de achterkant van het gebouw zegt Men ziet z'n buren niet, men hoort z'n buren niet . Je kunt dat tegenwoordig uitproberen, want een aantal woningen worden verhuurd als vakantiewoning. De bouw verliep niet helemaal naar wens. Le Corbusier wilde plafonds van 2,26m hoog: de lengte van 'een typisch menselijk lichaam inclusief een uitgestrekte arm'. Het Berlijnse stadsbestuur vond dit te laag en in strijd met de normen voor sociale woning-bouw. Le Corbusier wilde een winkelstraat in h...