Doorgaan naar hoofdcontent

Verbonden


"Mevrouw, mevrouw, kunt u me misschien even helpen?" Een kereltje van een jaar of 10 steekt half uit de telefooncel. Hij wenkt me en ik betrap mezelf erop dat ik op m'n hoede ben. Welke valstrik is hier uitgezet? Waar is z'n handlanger? Maar goed, doorlopen is ook niet erg yogi, dus ik ga kijken wat er scheelt.

"Mevrouw, weet u misschien hoe dit werkt? Ik moet bellen, maar het lukt niet." Tja, hoe lang is het geleden dat u in een telefooncel stond? Ik zie de blauwe kast met ouderwetse zwarte hoorn, mét snoer. Ik zie de gleuf voor muntgeld en de grote metalen toetsen. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, best moeilijk dus!

Er verschijnt een soort instructie op het scherm, maar die is zwak verlicht en floept steeds weg naar een andere instructie als je bijna klaar bent met lezen. Ik moet me ver naar binnen buigen om te helpen en verlies m'n aandacht voor wat er achter me gebeurt. Dat voelt weer net zo unheimisch als zijn eerste roep om hulp. Wat is dit toch?

Ik zie een mobiel liggen. Beltegoed is op, legt hij uit. Ja, zo gaat dat... En hij moet echt bellen! Ja, dat zal... Ik probeer het nogmaals op de ouderwetse manier. Geld ingooien. Wat is het nummer? Hij kijkt snel op z'n mobiel en noemt de cijfers. Ik toets ze in, maar op het laatst gaat het fout. Hoe herstel je dat? Hoe hang je weer op? Belt hij al? Man, wat is dit voor suf apparaat?

Terwijl we nog wat stoeien gaat z'n mobiel over. Hij wordt gebeld door het nummer dat we net intoetsten. Gelukkig. Haak erop. Vijftig cent opvangen. Hij maakt contact. "Alles oké?", check ik nog even. Hij knikt blij. "Dank u wel mevrouw".

Ik verlaat het toneel. Verbaasd. Over de rare techniek van de telefooncel, die niet zo lang geleden nog heel gewoon was. Over m'n primaire achterdocht als ik op straat word aangesproken. En over de eenvoud van het kleine gebaar om er gewoon even te zijn voor een ander. Ach, het leven is zo slecht nog niet.

Reacties

Populaire scribble

Het gouden boek

Voor mijn stage bij Willem. Hart voor levensvragen bezoek ik nu ook zelfstandig cliënten thuis. Deze ochtend zit ik voor het eerst bij een jonge vrouw met grote vragen. Het is op vele lagen een bijzondere ervaring. De herkenning van de eenzaamheid in een bijna overweldigende wereld die niet past. Mijn gevoel van willen geruststellen met dat het echt allemaal wel goed komt 'als je later groot bent'. En een dankbaarheid dat ik er deze dag op deze plek voor haar mag zijn en waarschijnlijk echt iets kan bijdragen in het verlichten van haar last. De vraag is alleen nog even hoe, want ik heb geen toverdoos met het antwoord op de vraag naar de zin van dit alles. Maar ik kan haar wel bijschijnen in haar zoektocht. Dus ik stel vragen en laat haar vertellen. Dat kan ze goed, het is een slimme meid, met al heel veel zijwegen in haar levensverhaal die we zouden kunnen bewandelen de komende tijd. Aan het eind weet ik alleen niet zo goed hoe ik deze kennismaking zo afrond dat er iets van ee...