Doorgaan naar hoofdcontent

Ode aan 45 jaar bibliotheekwerk

Vandaag hebben we een dierbare collega uitgezwaaid, die 45 jaar in onze bibliotheek heeft gewerkt. Stel je toch eens voor... sinds 1963, al die verhuizingen, al die veranderingen en ontwikkelingen, al die verschillende functies, op verschillende afdelingen, met verschillende directeuren, zoveel collega's die komen en gaan. En dan ook nog de functie-innovatie en functiewaardering tot slot. Maar Francine ging overal in mee, zag altijd wel de kansen en meerwaarde voor de langere termijn. Doet me denken aan die wijsheid: wie tegenwind verwacht bouwt geen schermen, maar windmolens. Daarom was ik niet verbaasd toen ze gister nog zei dat het haar best leuk lijkt om straks die 23dingen nog te doen. Typisch Francine. Go Girl!

Tenminste, typisch in mijn ogen. Maar ik werk nog geen 10 jaar in Hengelo en pas sinds een jaar of 4 delen we hetzelfde team en kantoor. Dus eigenlijk ben ik nog zo groen... Toch, in die korte tijd, hebben we elkaar volgens mij aardig leren kennen. Zij tipte me op programma's of boeken, die ik vast mooi zou vinden (altijd raak). En ik toetste regelmatig of mijn mening of idee een beetje hout sneedt (vaak wel). Ze was een onuitputtelijke bron van titelkennis en collectie-ervaring, maar als het om muziek of films ging wist míj wel weer te vinden. En ze kon me met haar gezonde verstand, levenservaring en relativering op het juiste moment altijd weer even pas op de plaats laten maken. Kortom, ik ga haar missen.

Wat doe je als iemand na zoveel jaar afscheid neemt? Dan duik je het fotoarchief in. Geweldig, wat een hilarische middag was dat. Natuurlijk, die kleding en die kapsels. Was dat echt mode? Maar het leukste waren al die krantenknipsels over weer iets nieuws in 'de bieb'. De introductie van diaseries, cassettebandjes, micro-fishes, geautomatiseerd uitlenen of het verdwijnen van kaarten-bakken, 'Nu ook computers in de bibliotheek!' Schokkend vond ik echter alle regeltjes die we onze klanten hebben opgelegd. Hele lappen vol met tekst. Openingstijden waar geen touw aan vast te knopen is, leengeld zus, boetegeld zo, reserveren, verlengen, alles weer net even anders. En ook nog verdeeld in meerdere leeftijds-groepen.

Twee van die beschamend belerende biebziektes moet ik echt even delen. Stel je voor... je krijgt een nieuw uitleensysteem. Daarbij horen nieuwe bibliotheekpasjes. Hoe organiseer je het zo dat alle leners hun eigen pasje krijgen? Tuurlijk, je plaatst een bladvullende advertentie, zodat iedereen weet wanneer hij aan de beurt is.

Ja, zo doen we dat, met nieuwe pasjes. Namens Bibliotheek Hengelo alsnog een welgemeend excuus aan al onze klanten.
We stellen het zeer op prijs dat u klant bent gebleven.

Ook onze jonge lezers hebben we flink te pakken gehad. Jonge lezers moet je opvoeden. Hoe behandel je een boek? Dat mooie boek, dat je mee naar huis mag nemen, om te ontdekken, om je erin te verliezen? Daar moet je voorzichtig mee zijn. Dus maak je een reglement, een folder, met heel veel tekst. En je waarschuwt ze voor al die onheilen die op hun pad kunnen komen, zoals honden en kleine broertjes. (echt waar, klik voor groter)

Ja, zo doen we dat, met jonge lezers. Namens Bibliotheek Hengelo alsnog...

Aan leesbevordering doen we als sinds we bestaan. En er is maar één manier om die kinderen naar de 'leeszaal' te krijgen: met een leuke, inspirerende, enthousiasmerende promotiecampagne.

Zo lief.

Tot slot nog één ontroerende blik op die boekenbus, die de harten van onze ouwetjes in verzorgingstehuis Avondrust sneller deed kloppen.

Zeg nou zelf, wie wil er nu niet werken in de bibliotheek!

Francine, bedankt.
Geniet ervan & CU on Hyves!

Reacties

  1. Hoi Astrid,
    Met veel plezier heb ik jouw verslag gelezen. Meid, wat kun je schrijven.Erg leuk om te lezen al die gebeurtenissen die er zijn geweest.
    In Francine "verliezen" we inderdaad een gewaardeerde collega. Gelukkig kunnen we nog contact houden via Hyves en fijn dat ze nog meedoet met 23 dingen.

    Tjah, nu moet je nog raden wie deze reactie geplaatst heeft. Vanaf 5 sept begin ik met de 23 dingen. Ik ben heel benieuwd of je het raadt wie mijn persoon is.
    Groetjes......

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Toen ik in H'lo opgroeide zat de bieb nog in de Schalkburgerstraat
    http://www.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=113239383985623856340.000443b40bc9cc9622e78&ll=52.268216,6.798338&spn=0.003171,0.009656&t=h&z=17&iwloc=000455886303f91eb6023,
    Vooral de krakende vloeren herinner ik mij nog.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooie post! Prachtig om iemand zo te kunnen uitzwaaien. :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @eazy: Dat is lang geleden ;-) En wat vind je als echte H'lo'er van de nieuwste aanwinst? Of ga je me vertellen dat je die nog nooit hebt gezien? Het is een fietstochtje waard, dat verzeker is je. En je kunt er heerlijk eten. Tot gauw!

    @melati: Ik ga je vinden!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heb Francine niet gekend (wellicht wel ooit eens ontmoet) maar ga haar met deze tekst met terugwerkende kracht missen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja maar.. ik neem altijd mijn geleende boeken mee als ik ga voetballen.. Moet ik daar dan toch iets aan doen? Ergens ben ik misschien toch een bibliothecaris: als mijn lieftallige echtgenote een ezelsoortje in mijn nieuwe boek vouwt, krijg ik kippenvel..
    Echt een geweldig tijdsbeeld, kunnen we daar niet iets van inlijsten? En ik weet wie melati is..

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo