"Je wordt geboren, en daarna blijf je twintig maanden lang niks bijzonders. Je bent geen lezer, geen schrijver, je bent een ‘baby in de groei’."De eerste regels van een mooie blogpost van Bart Moeyaert op Villa Kakelbont. Een website van onze zuiderburen, waar heel wat wordt afgeblogd.
Elke maand een nieuwe schrijver, elke dag een nieuwe post.
Januari 2008 was 'de maand van Moeyaert'. Zijn laatste maand als stadsdichter van Antwerpen. Hij moest tussendoor ook nog een paar dagen naar Zürich om lezingen te geven op middelbare scholen. Dat levert mooie ervaringen op, over kinderen en lezen, over docenten en onderwijs, over Het Dode Ding Genaamd Boek en muzieknoten. Zoals altijd weet Moeyaert het treffend te beschrijven.
Ik zie ineens de scholen voor me waar ik zelf af en toe kom. Lange gangen, drukke mediatheken, veel computers, overal energie, hormonen en mobieltjes. De gezichten van de docenten staan over het algemeen op 'moe'. En dan probeer ik zoiets aan de man te brengen als 'informatievaardigheden' of nog erger een
'leesbevorderingsproject'. Heel soms komt er een schrijver op bezoek. Meestal weet ik van niks. We richten ons meer en meer op jongeren via nieuwe digitale diensten. Web 2.0, mediawijsheid, zorg dat je daar bent waar de klant is.
En toch... als ik zelf weer even de tijd heb genomen om boeken te lezen, als ik zo'n ervaring van een schrijver meebeleef. Dan weet ik dat we nooit mogen stoppen met elk kind in ieder geval de kans te geven om een lezer te worden.
Heel mooi gezegd!
BeantwoordenVerwijderen