 |
| Sunday Postsecrets 02-05-2010 |
Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Dag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenLeuke gedachte, maar weinig kans op succes vrees ik. Boeken die ik (gelezen en te licht bevonden) ergens achterlaat voorzie ik ook van een mailadres, maar ik heb er nog nooit zelfs maar een dankjewel aan over gehouden.
@AvA: Tja, misschien schept 'ergens achterlaten' net niet dezelfde band als samen lenen, lezen, terugbrengen en doorgeven. Of zijn Amerikanen en Nederlanders gewoon niet hetzelfde ;-) Als ik ooit een boek van je vind, ga ik je zeker mailen!
BeantwoordenVerwijderen