Doorgaan naar hoofdcontent

De mooiste momenten van een nieuw begin


Twee weken geleden liet ik u met weemoed weten dat mijn nieuwe schooljaar weer was begonnen. Voor alle leerlingen van regio Noord wordt dit serieus het laatste vakantieweekend. Maandag gaan hier de schooldeuren weer open voor een nieuw jaar vol nieuwe leermomenten. Voor sommigen een straf, voor anderen een verlossing. Of gewoon een manier om de dag door te brengen met je vrienden.

In m'n werk leef ik nog steeds in het ritme van de schoolvakanties. Ik werk immers met en voor het onderwijs, dus dan zijn dat ook voor mij uitgekiende momenten om verdiende verlof- en overuren op te maken. Toch ervaar ik die schoolvakanties wel heel anders dan vroeger. Nu komt er steevast een climax van klussen in de laatste weken, voordat overal de agenda's dicht gaan. Nog even snel dit afspreken, nog even dat lijntje uitzetten, die mailbox mooi opgeruimd achter laten en vooral heel veel actielijstjes. Voor later. Na de vakantie komt dat vreselijke opstarten. Half Nederland is nog weg als je als eerste regio de caravan mag aankoppelen. Scholen zijn sowieso onbereikbaar (wat ook wel eens lekker is trouwens), maar al die mensen waar ik nog zoveel mee moet regelen (dat staat tenminste op m'n actielijst), die hebben de tentharingen nog maar net in de grond. Nee, zo'n nieuw begin valt nog lang niet mee als je werkt. Zo werd ik achtervolgd door de brandende vraag: waar was er ook weer zo vreselijk druk mee. En vooral, waarom. Maar scholen, u bent gewaarschuwd, ik weet het weer!

Hoe spannend anders was dat op de middelbare school. De climax zat al weken voor de werkelijke vakantie, iets met proefwerken of tentamens. Even goed blokken en zenuwachtig zijn, dan nog voor de show de schoolbanken warm houden en opgelucht ademhalen als je over was. Ik herinner me van die vakanties vooral dat ik altijd ruim op tijd kantklaar was om het nieuwe jaar te verwelkomen. Nieuw kaftpapier lag klaar en na het ophalen van de nieuwe boeken sloot ik me op voor het betere kaftwerk. Nog spannender was het nieuwe lesrooster, dat ging spik-en-span in die zorgvuldig uitgezochte nieuwe agenda, die ik ook dit jaar kennelijk weer als enige 'de mooiste' vond. En dan lagen alle nieuwe mappen, schriften, pennen, geslepen potloden en een opgepoetste etui en schooltas ook al keurig te wachten. Ik was zeker niet het braafste meisje van voorin de klas, maar ik geloof ook niet dat iemand ooit echt last van me heeft gehad. Eenmaal op school was het altijd even wennen: wie zaten er allemaal bij me in de klas, wanneer zag ik m'n vriendinnen, wanneer konden we samen fietsen, hoe waren de - soms nieuwe - docenten en vakken, wat zou dit jaar voor bijzonders brengen. Het snel of langzaam opstarten werd bepaald door de docent, ik hoefde alleen maar te gaan zitten en luisteren. Ik kon me best vinden in die rol en wat mij betreft duurden vakanties dan ook best lang. Kennelijke gedijde ik toen ook al beter op structuur en gevulde agenda's!

Hoe onschuldig anders was dat op de basisschool. Ik speelde mezelf de laatste weken naar de vrijheid, wenste al m'n klasgenoten fijne vakantie en zag iedereen bruin en gegroeid - altijd in de lengte, soms ook in de breedte - weer terug. Op de klasgenootjes na die in de zomer waren verhuisd, meestal aangekondigd en met goedbedoeld afscheid, soms onverwacht. De vragen over hoezo, waarheen, waarom duurden nooit zo lang. De orde van de dag gaf genoeg afleiding. In die tijd had ik nog gewoon één juf of meester waar ik vijf dagen van de week mee opgescheept zat. En vaak wist ik van tevoren al wie ik in welk jaar zou krijgen. Dat zorgde wel eens voor gezonde spanning, want meester Freek, die was toch zo streng? En juf Jouke van vorig jaar moest ik natuurlijk nog wel even gaan vertellen hoe de vakantie was geweest. Het spannends was het nieuwe klaslokaal, m'n nieuwe plek, het hogere bankje (ja echt meneer, kijk maar, m'n knieën raken de onderkant, ik moet echt een hogere tafel) en hopen dat die vriendin nog steeds naast me wil zitten. Wat ik dat jaar ging doen of leren, hoe ik moest 'opstarten'? Geen idee, deed er ook niet zoveel toe. De dagen waren afwisselen, maar alles was veilig.

Het onderwijs is in de laatste decennia behoorlijk veranderd, maar ik denk wel dat veel leerlingen op dit moment hun eigen unieke spanning voor de start van hún nieuwe schooljaar beleven. Dat is mooi. Eén ding weet ik heel zeker: ruim 2500 basisschoolleerlingen weten nu nog niet dat zij dit schooljaar iets heel bijzonders gaan beleven. Zij krijgen namelijk een nieuw pasje van hun bibliotheek. Zij gaan meer boeken lenen in de bibliotheek. Zij krijgen meer boeken in de klas, die de bibliotheek zelf komt brengen. Zij gaan meer activiteiten doen met die boeken van de bibliotheek. Zij gaan vaker op bezoek in de bibliotheek. Zij gaan straks voor al hun boeken en informatie naar een website van de bibliotheek. Hun juf of meester zorgt ervoor dat zij meer gaan lezen, want de bibliotheek heeft ze geleerd hoe je kinderen daarin kunt stimuleren. En zonder dat ze het nu nog weten krijgen zij dit jaar veel meer plezier in lezen. Is dat geen mooie verrassing voor deze kinderen?

En daarmee heb ik ook gelijk die nare, brandende vraag beantwoord. Ik ben vanaf volgende week gewoon weer zo vreselijk druk en leef van actielijst naar actielijst om dít voor 'onze' kinderen te realiseren. En dat doe ik graag voor ze.

Reacties

  1. Volgens mij ben jij jezelf aan het opladen. Dat doe je dan heel goed :-)

    Voorwaarts!

    Dat het een mooi nieuw schooljaar mag worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Edwin: En voor jou ook niets dan goeds in je eerste echte ZZP-seizoen! (en mijn accu is inderdaad weer aardig vol:-))

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verhaal, en een prachtige foto!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Sluit me bij de vorige sprekers aan.

    Wens je een mooi schooljaar toe met een heel succesvol Biebsearch junior. Dat alle bouwsteentjes een mooi plekje krijgen op de scholen.

    Geniet nog even je weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Henk: Bedankt, en dat mooie plantje draag ik op aan jou!

    @Hetty: Voor jou hetzelfde. En volgend jaar bouwen we verder in Deventer!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo