Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenPS
Bestaat er ook schuldig verlangen, vraag ik me ineens af?
"Verlangen is het verschil tussen wat is en wat kan zijn" (Japser Jobse)
@Marina: Ai, da's waar... Bedoelde eigenlijk: de onschuldige schoonheid van verlangen. Nee, de schoonheid van het verlangen der onschuld. Nee, de schoonheid van onwetend verlangen. Nee... ik weet het niet, iets met schoonheid en verlangen, en dan zo dat het er nog heel pril en onschuldig uitziet. Dát!
BeantwoordenVerwijderen... en nieuwsgierigheid, en niet langer willen wachten, en zin in nieuwe dingen.
BeantwoordenVerwijderenKortom: verlangen.
Mooi!
Of gewoon te laat en voor een gesloten deur staan :-)
Maar nog steeds verlangend.
@Sofie: Ja, of te laat, of d'r appel vergeten, of d'r biebboek, dat kan ook! Er zit voor iedereen een passend verhaal in die foto, mooi is dat.
BeantwoordenVerwijderen