Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...
beschrijf jezelf en herlees een ander
Jaaaa toe maar, wrijf (giet...) het er nog maar even in.
BeantwoordenVerwijderenNadat ik het verteld had aan Bart (niet Barts prutje :p), ben ik gedold door zo´n beetje iedereen die ik dit weekend gezien heb... Huuu.
Een schoonmaakbeurtje was wel nodig, gezien al die grijze (???) haren die achter de knopjes zaten, maar of dit nou de manier was...
We zullen Peter vragen om zijn laptopknopjes ook maar eens te poetsen :-)
BeantwoordenVerwijderenBen benieuwd of Cesar hem nog kan reanimeren...
Slaap zacht!