Vieze Biebmiep

Ik vertelde al eerder over de stoere personeelsuitjes sinds 'onze mannen' die uitjes orga-niseren. Vandaag moesten we er dan echt aan geloven: een zwerftocht over het wad bij Pieterburen.

Eerlijk is eerlijk, ik zag er wel een beetje tegenop. Moe van een paar weken veel werk en weinig slaap, verhalen over de stank, natheid en ongelofelijke smeer... Maar ik heb ook een stoere naam hoog te houden, dus ik kon het niet opbrengen om me terug te trekken. Er zat maar één ding op: knapzak mee, schouders d'r onder en gaan.

Wadlopen is eigenlijk heel simpel. Je haar kan niet verwaaider zijn dan totaal verwaaid. Je schoenen kunnen niet blubberiger zijn dan helemaal onder de blubber zitten. En je voeten en benen kunnen niet natter zijn dan nat. Binnen 10 minuten hoef je je over die zaken dus al geen zorgen meer te maken. Waar je je nog wel zorgen over moet maken en waar je nog enige invloed op kunt uitoefenen, dat is het uitglijden. Midden op het wad is het lekker lopen of pootjebaden. Maar in de kwelders en langs de vaar-geulen, daar ligt van dat gemene gladde slik. Of je zakt er ineens tot je knieën in weg. Probeer er dan maar weer uit te komen zonder je balans te verliezen.

We liepen met een man of 20 onder de gezellige leiding van gids Lammert. Een Gröninger. Een rot in het wadvak. Vol leuke verhalen en Groningse grapjes. Maar ook een gemene kerel. Ik verdenk hem er van dat hij ons zeker twee keer expres door de drab heeft gestuurd, want we hadden net zo goed aan die harde overkant kunnen blijven, Lammert. En waarom mompelde je bij de laatste sloot ineens iets over wandeltechniek? Kleine stappen, rechtop lopen, vaart houden en niet in elkaars spoor lopen. Dat had je toch ook bij de start kunnen zeggen? Die grote stokken bleken onmisbaar, de tuinslag bij terugkomst ook. Jammer van m'n blitse 5-euro gympen, ze waren het zonnetje van deze tocht!

Voor de lunch reden we door naar Zeehondencrèche Pieterburen. Veel kleiner dan ik had verwacht, maar gezellig vol met lieve, aandoenlijke zeehondjes in alle soorten en maten. Vreemd, maar die stank van dooie vis, die kwam daar pas eigenlijk m'n neus binnenwaaien. Het zal wel net voedertijd zijn geweest.

En dan denk je alles gehad te hebben. Wind, water, slik, stank, en wat staat er dan te wachten op de parkeerplaats in Pieterburen? Je vindt ons ook overal!

Eerlijk is eerlijk, ik ben meer een mens voor berg en bos. Maar het was een gezellige belevenis, waar ik vast heerlijk op ga slapen. Bedankt mannen, voor deze stoere dag. Volgende keer weer een dagje Rijksmuseum?!