Doorgaan naar hoofdcontent

Social tagging

Een tijdje terug stond in Vives een artikel over Social tagging: met meerdere mensen, op een informele manier en op basis van associaties, sleutelwoorden koppelen aan bestanden. Het Telematica Instituut heeft met het SURFnet/Kennisnet Innovatieprogramma in een experiment onderzocht wie er betere tags verzinnen voor videofragmenten die leerlingen moeten opzoeken: experts of medeleerlingen.

Verrassend genoeg bleken door leerlingen aangedragen tags doeltreffender te zijn. "Dat lijkt te komen doordat het vocabulaire van scholieren meer lijkt op dat van medeleerlingen."

Ik vind dat helemaal niet zo verrassend, eerlijk gezegd. En de reden lijkt me nogal logisch. Het artikel legt de achtergrond nog even uit. Van oudher is het de taak van de vakspecialist, bijvoorbeeld een bibliothecaris, om metadata aan bestanden te koppelen. Dit gebeurt volgens een bepaalde formele standaard. Onderzoekers stellen nu dat deze formele manier tijdrovend (lees: kostbaar) en inflexibel is en niet aansluit bij het zoekgedrag van de gebruiker. Een oplossing hiervoor is social tagging. Door gebruikers te betrekken bij het toekennen van sleutelwoorden, is de kans groot dat andere gebruikers het aanbod beter kunnen vinden.

Tot slot komen er twee opvallende uitspraken: "Het is goedkoper als je geen professionals hoeft in te zetten." en "Een belangrijke vraag is nu hoe je mensen motiveert om tags toe te voegen aan videomateriaal. Hierop richt een deel van het vervolgonderzoek."

Ik krijg daar dus een raar gevoel bij. Volgens mij is er onderzoeksgeld weggegooid om tot die eerste conclusie te komen. Wij leren scholieren om in de door ons aangebrachte structuur te zoeken, maar als je ze de kans geeft om in een door henzelf aangebrachte structuur te zoeken... Ja, dat is waarschijnlijk veel effectiever. Toch hadden ze dat onderzoeksgeld ook kunnen gebruiken om van die 'dure' professionals in te huren om alle materialen volgens een leerlingvriendelijker structuur te ontsluiten. Dat kunnen we en doen we ook al. Onze klanten kennen bijvoorbeeld in My Discoveries eigen trefwoorden aan onze materialen toe en delen deze met anderen. Dat verrijkt de catalogus en maakt materialen beter vindbaar. Maar het mag ook allemaal niks meer kosten tegenwoordig en als bibliotheek moet je je nog altijd verantwoorden als je ergens geld voor vraagt.

Als klap op de vuurpijl gaan ze nu ook nog onderzoeken hoe ze die leerlingen moeten motiveren om zelf tags toe te voegen. Dat is weer heel veel geld dat dus níet naar die 'dure' professional gaat, die eerst een betere zoekstructuur gaat aanbrengen en het de leerlingen dan ook nog leert te gebruiken. Jammer.

Reacties

  1. Nog een keer gelezen en over nagedacht.
    Zou er geen combi mogelijk zijn: deskundigen van de bieb + leerlingen die de tags/labels aanbrengen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, waarom niet? Deskundigen kunnen ook zorgen voor een soort middenweg; een formele structuur én gebruiksvriendelijke tags.
    Ik viel vooral over het feit dat er zelfs 2x wordt verwezen naar die dure professionals én dat ze nog even moeten onderzoeken hoe ze die gebruikers zover krijgen dát ze zelf die tags (voor niks?) willen aanbrengen. De wereld op z'n kop, volgens mij.
    Je kunt ook een combi maken à la My Discoveries. En daar hebben die dure professionals de techniek al voor in huis.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Een kwart eeuw

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat