Doorgaan naar hoofdcontent

Zwieren, zwaaien, sensatie draaien!

Dus Essen dacht: dat nieuwe blogkuiken daar in het oosten, dat moest maar eens volwassen worden op onze blogkermis! Oei, spannend, maar ook wel leuk. Dank Essen.

Het kuiken broedt inmiddels al op een mooi ei, dus houdt m'n scribbles in de gaten. Of het een draaimolen, achtbaan of spiegelpaleis wordt, dat houd ik nog even in het midden. Maar een opwarmertje heb ik al wel voor u, voor het geval u hem de eerste keer gemist hebt.



Tot de volgende ronde!

Reacties

  1. Hij blijft mooi. (dat begrip blogkermis ga ik maar eens onderzoeken dit weekend)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Eazy: Al iets gevonden? 't Is simpel. De kermishouder blogt een post en voegt aan het onderwerp wat stellingen, vragen of meningen toe. Daarmee is iedereen uitgenodigd een eigen post te bloggen als antwoord op de stellingen, vragen of meningen. De kermishouder verzamelt alles en sluit het blogfeestje af met een samenvatting en conclusie. En draagt tenslotte de kermis over aan een andere blogger. Dus wie weet zie ik je nog wel in de achtbaan terug ;-)

    @Henk: Ik stal hem alweer een tijdje geleden stilletjes van Eazy, dus de dank is ook aan hem!

    @Essen: we zullen zien ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha en een overzichtje van de biblioblogkermissen zie je op onze wiki: http://nlbiblioblogs.pbwiki.com/Blogkermis

    Ben benieuwd Astrid!!

    Dymphie
    http://nlbiblioblogs.pbwiki.com/

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oei, ik sta d'r al in! Ik ben nog even alle touwen, schroeven en tentharingen aan het controleren. Binnenkort gaat 'ie open ;-)
    Tot gauw

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Verboden vrucht

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...