Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Dat dacht ik dus ook, de straten waren uitgestorven. Nou ja ik weet waar ik de komenden weken zal zijn ... =)
BeantwoordenVerwijderenHé liebe Katrin, wat leuk je hier te zien. Dus als ik niet naar Facebook kom, dan kom jij maar naar Blogger. En je volgt me ook al. Toll!
BeantwoordenVerwijderenHet was echt zó stil. Volgens mij zijn er nog maar 3 dagen in het jaar waarop het totale maatschappelijke leven echt stopt. Hemelvaart is daar één van.
Jullie heel veel succes de komende weken. Het wordt vast super!