Doorgaan naar hoofdcontent

Scribbles op Twitter?

Je lijkt er niet meer bij te horen als je níet Twittert en ik had beloofd me er na m'n blogkermis in te verdiepen, maar dit briljante filmpje verbeeldt precies wat ik er - tegen beter weten in en ondanks vele positieve geluiden - nog steeds bij voel.
Sorry jongens, Scribbles blijft bij Bloggen!




Via

Reacties

  1. Grappig filmpje :-)
    Ik heb het ook uitgeprobeerd. Het is echt een fluitje van een cent. Er achter komen dat het niets voor mij is was ook zo gepiept. Ik geef me nu volledig over aan het getwitter, getsjilp, gekakel en gekwetter dat onmiskenbaar de lente aankondigt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Sofie, zo zou het bij mij waarschijnlijk ook gaan. Lang leve de lente ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het heeft iets te maken met inflatie van relaties...... In de de volgende Van Dale wordt een extra defenitie van het woord "vriend" opgenomen. Dan staat erbij: "contactpersoon via Hyves". Dat roept hetzelde gevoel op.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Scribbles....ik doe met je mee...haha :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heb een tijdje getwitterd, en dat was best leuk, maar heb mijn acount twee weken terug geschrapt. Misschien heb ik de verkeerde mensen gevolgd, maar ik vond dat het vaak nergens over ging, ook bij serieuze journalisten als Francisco van Jole. Ik werd vooral erg moe van het volgen van al die mensen die om de paar seconden een bericht achterlieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @Henk: Francisco van Jole is een dwangmatige twitteraar; om die reden heb ik hem ook gedumpt. Ik volg maar een beperkt aantal twitteraars, allemaal plaatsen ze lezenswaardige, interessante, ad remme bijdrages hetzij via hun blog of plaatsen rechtstreeks een update.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik zeg niks meer hierover...wilde ik zeggen maar daarmee doe ik het toch weer.

    Bij deze dan. Ik zal ook niet meer zeggen dat ik er niets meer over zeg :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hè gezellig!

    @Mark: Bij een nieuw mobielaabonnement kreeg ik een iBuddy; een wit poppetje met gekleurde vleugels dat je op je computer aansluit. Afhankelijk van of een vriend online komt, contact zoekt, emailt of hoe dan ook aan je denkt, gaan de vleugeltjes flapperen of draaien en kleurt z'n hoofd of lichaam in alle kleuren van de regenboog. Wie bedenkt er zoiets? Hij is trouwens in de aanbieding ;-)

    @Stella: dus twitter heeft jou ook nog niet te pakken?

    @Henk: Ik word al moe van alle mail die ik binnenkrijg. De belangrijkste reden om hier niet aan mee te doen.

    @eazy: selectie is inderdaad handig, maar dan moet je daar ook weer over nadenken...

    @Edwin: lastig hè, stil zijn ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. @Eazy & Astrid: ik beperk me ook maar tot rss-feeds en e-mail, kost al genoeg tijd.

    @Edwin: relax, man!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ha Astrid, beetje late reactie maar het onderwerp is nog steeds actueel :-)

    Ik vind dat je een goed punt hebt dat de vraag bijna lijkt te gaan over "er wel of niet bij horen". (Ik heb deze illustratie daarbij gemaakt). Maar "wel of niet twitter" zou de vraag in ieder geval niet móeten zijn. I.m.h.o :-)

    Volgens mij is de vraag om te stellen eerder: "welke communicatiemix kan ik het beste inzetten om mijn doelen te bereiken (en past twitter daar bij?)". Net als met elk van de andere (23) dingen.

    Verder zie ik eigenlijk wel parallelen met de discussie over naar de bibliotheek gaan of op internet zoeken. Natuurlijk hadden/hebben bibliotheken gelijk dat er veel waardevolle info in de bieb te vinden is, maar de gebruiker geeft hoe dan ook de voorkeur aan laagdrempelige toegang tot veeeeeel. En zo zal dat misschien ook wel blijken te gelden voor communiceren an sich. Of dat goed is of niet, laat ik in het midden :-)

    Ik denk daarnaast dat het filmpje waarder is dan menigeen wil toegeven, zij het dat het karikaturaal is neergezet. Vrágen om een goed gesprek aan iemand die je aardig vindt, is veel "moeilijker" dan op Twitter aandacht vragen en ook altijd wel krijgen. Maar dan ga ik de psychologische diepte in en begeef ik me op glad ijs (hoe leuk ik schaatsen ook vind :-))

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Dag Marina, beter laat dan nooit, zeker als het zo'n mooie waardevolle bijdrage betreft!

    De waarheid laat zich het best uitdrukken via karikaturen, cabaret, poppenspel of welke kunstuiting dan ook. Daarom zal er altijd kunst zijn. Of communicatie, hoe je het ook noemt.

    De psychologie hierachter vind ik juist zo interessant. Je ziet het nu weer in die Susan Boyle hype. Het gaat me niet om het wat, maar het hoe en om de mens die het 'met zich laat doen'.

    Nou ja, daar gaan we dat gladde ijs weer op ;-) Ik heb het boek Uit verveling nog steeds op de plank liggen. Dat raakt juist aan die o zo pijnlijke waarheid. Je wordt er niet vrolijk van - als je hier gevoelig voor bent - maar het is gelukkig met veel humor en zelfspot geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. @ astrid

    ik houd zelf ook erg van dat gladde ijs ;-)

    Dank voor de leestip. Ik houd wel van boeken waar je niet (persé) vrolijk van wordt :-)

    Het boekje "Verslaafd aan geluk" vind ik zelf een prachtige in die categorie!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Oei, een spannend somber boek. Ik ben zo iemand die altijd even twijfelt als mensen vragen hoe het gaat. Van mij geen vanzelfsprekend inhoudsloos 'ja prima'.
    Dank voor de tip!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo