Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Uiteindelijk valt het best mee hoor...;) Ervaringsdeskundige...
BeantwoordenVerwijderenWacht maar tot je 50 bent, dan heb je heimwee! En snapte je jezelf vorig jaar nog wel dan?
BeantwoordenVerwijderenAi! En ik was nog wel zo hoopvol gestemd...
BeantwoordenVerwijderenLeuk toch, Astrid, dat je jezelf nog eens kunt verrassen?
BeantwoordenVerwijderen@harmjob: dank, dat geeft hoop!
BeantwoordenVerwijderen@schrijver: touché, om eerlijk te zijn snap ik er al 40 jaar niks van ;-)
@eck: sorry, ik weet het goed te verbergen hè.
@ava: verrassen, dat is een mooi uitdaging voor de volgende 40 jaar :-) dank
40 zijn is zó 20e eeuw ;-)
BeantwoordenVerwijderen@eazy: :-D
BeantwoordenVerwijderen