Doorgaan naar hoofdcontent

Laat me

Oké, het loopt hier dus een beetje over. Geeft niet, komt wel weer goed, maar m'n blogtempo moet echt even omlaag. Om te beginnen door een weekendje uit in de bossen, omringd door familie en kleine nichtjes, met onder andere een bezoekje aan het Dolfinarium. Dat doet me denken aan wat ik pas schreef, over spelen, meer verwonderen en kijken naar kinderen. Ik zie het dus maar als een eerste oefening!

Wat me het idee gaf u de komende dagen te vermaken met een opname van Shaffie's Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Leuke titel, maar nee, die song past me toch niet zo goed. Voor nu voel ik me beter bij deze, mooi eenvoudig uitgevoerd door Wende, die me wel vaker kippenvel bezorgt.

Op het Grote Laten...

Reacties

  1. Veel plezier gewenst met bijtanken in de bossen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn weekend gewenst Scribbles en laat dat kind in je maar eens lekker vrij.
    Dus lekker spelen als je daar zin in hebt en een dutje als je bijna instort.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @eazy en sofie: Dank, het was lente-achtig warm en ontspannend.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En lekker uitgerust?
    Inderdaad geweldige uitvoering, goede match met metropool orkest. Opnames waren in Theaterhotel in Almelo, heb het live mee mogen maken, net als hun gezamenlijk optreden op de uitmarkt in datzelfde jaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat had je dan mooi voor elkaar Wout! Het waren vast mooie sfeervolle concerten. Mij raakt het in ieder geval.
    En nee, ben nog niet helemaal uitgerust ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Verboden vrucht

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...