Doorgaan naar hoofdcontent

Op reis


Ik lees op dit moment Vijf bijlen van A.L. Snijders (AFdH, 2009). Een handig boek voor verloren momenten, want het bevat 335 ZKV's. U weet nog wel: Zeer Korte Verhalen. En die variëren van grappig, ontroerend, geneuzel, vreemd, mooi tot opmerkelijk. Gisteravond had ik weer zo'n verloren moment. En - alsof Snijders wist dat het er tijd voor was - liet hij zijn tot nu toe bijzonderste ZKV diep bij mij binnenkomen. Ik ga alle lagen hier niet analyseren, dat mag u lekker zelf doen, of laten. Mijn lagen zullen vast niet de uwe zijn. Voor mij zit de betovering vooral in de combinatie van hoop en melancholie. Een mooi tweetal.

BAALBEK
Ik koester al meer dan 50 jaar één wens: op reis. Deze wens is onderdeel van een andere wens: de werkelijkheid zonder werkelijkheid - verhalen die niet van echt te onderscheiden zijn. Ik ga vaak op reis, ik maak alles in orde en vertrek vroeg in de ochtend. Ik wil altijd naar Baalbek, luisteren naar de hanen van de Libanon. Ik heb een buurman, een paar honderd meter verderop. Ik heb hem nooit gesproken, maar hij zwaait wel als hij me ziet. Hij heeft een haan, die ik soms hoor kraaien. Als ik zijn huis nader, word ik door een grote angst overvallen en ga terug. Ik denk dat ik Baalbek nooit zal zien.

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo