Doorgaan naar hoofdcontent

Kunstverlangen


U kent ze vast nog wel, de heren van muziektheatergezelschap #RoodVerlangen. Die heren - Auke Reuvers en Nico-Jan Beckers - die al zoveel theatervoorstellingen hebben gemaakt, die al zoveel verschillende verhalen met hun klarinet en accordeon hebben verteld. En die ooit vijf schooljaren als huisgezelschap van Bibliotheek Hengelo op bijna alle basisscholen voor alle groepen voorstellingen hebben gespeeld binnen het taalbevorderingsproject Toon je Taal!

Goed, die heren dus. Die spelen nog steeds. Niet alleen met Laurens ten Den en Mareen Hoek overal in Nederland. Maar tegenwoordig ook met Jan-Christoph Tonigs en Cornelia Kupferschmid over de grens in Duitsland. In hun laatste project zijn ze zelfs onderdeel van een toneelgezelschap, dat zowel in Duitsland als in Nederland een voorstelling speelt over een verwaarloosd en vergeten Hotel met een bijzondere geschiedenis.

En omdat deze heren al zo lang zo veelzijdig en succesvol zijn, is Rood Verlangen nu genomineerd voor de Kunstploeg 2012. Wanneer de winnaar bekend wordt gemaakt weet ik niet precies, maar ik weet wel dat die winnaar wordt bepaald door de kijker. En dat bent u!

Eindig (of begin) het jaar dus met het tonen van uw waardering voor de Kunsten in het algemeen en de prestaties van Rood Verlangen in het bijzonder. Gewoon even stemmen, kleine moeite. Eerst zien? Boek dan nu nog kaarten voor hun voorstellingen tijdens het Internationaal Kamermuziekfestival Utrecht van Janine Jansen. Dan weet u het zeker.

Succes!

Reacties

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn Theosofische Vereniging oprichtte rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de g