In de wijk Charlottenburg, tussen de Teufelsberg en het Olympia-stadion, staat een 'woonmachine' ontworpen door de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier. Een reusachtig en kleurrijk gebouw, meer dan 500 woningen naast en op elkaar. Je vindt 't prachtig of afschuwelijk, een middenweg is er niet.
Deze 'verticale stad' is midden jaren 50 ontworpen en gebouwd. Een woonblok met eigen winkels, een kapper en een postkantoor. Muur aan muur, maar ieder voor zich. Een bord aan de achterkant van het gebouw zegt Men ziet z'n buren niet, men hoort z'n buren niet. Je kunt dat tegenwoordig uitproberen, want een aantal woningen worden verhuurd als vakantiewoning.
De bouw verliep niet helemaal naar wens. Le Corbusier wilde plafonds van 2,26m hoog: de lengte van 'een typisch menselijk lichaam inclusief een uitgestrekte arm'. Het Berlijnse stadsbestuur vond dit te laag en in strijd met de normen voor sociale woning-bouw. Le Corbusier wilde een winkelstraat in het centrum van het gebouw. Het werden uiteindelijk winkelruimtes op de begane grond, waarvan alleen nog een kleine (toeristische) kiosk over is. Ook het dak moest het ontgelden. Le Corbusier wilde scholen en een openluchttheater hierop bouwen, maar dat werd in Berlijn niet toegestaan. Later lukte hem dat wel in Marseille.
Alleen aan de buitenkant van het gebouw wordt nog zoveel mogelijk aan de ideeën van de architect vastgehouden. Originele interieurs zijn er bijna niet meer. Behalve in een aantal hoger gelegen woningen van twee verdiepingen. En dat is inclusief het fraaie uitzicht.
De immense gangen van 140 meter lang hebben geen ramen, wel veel kunstlicht en linoleum. De voordeuren zien eruit alsof ze op de wanden zijn geschilderd. Naast de deur is een luikje waar brood kan worden afgeleverd. Brood aan huis, net als de post. Maar ook dat idee heeft de realiteit niet gehaald.
Er wonen nog slechts een paar mensen van het eerste uur. De afgelopen jaren zijn veel appartementen gekocht door beeldend kunstenaars, toneelspelers, filmacteurs, fotografen en natuurlijk architecten. Zij hebben hun huizen vaak grondig verbouwd. De bewoners hebben een vereniging opgericht die tot doel heeft het harmonisch samenwonen in het gebouw in stand te houden. Toeristen zijn bij dat harmonisch samenwonen inbegrepen!
Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)
Deze 'verticale stad' is midden jaren 50 ontworpen en gebouwd. Een woonblok met eigen winkels, een kapper en een postkantoor. Muur aan muur, maar ieder voor zich. Een bord aan de achterkant van het gebouw zegt Men ziet z'n buren niet, men hoort z'n buren niet. Je kunt dat tegenwoordig uitproberen, want een aantal woningen worden verhuurd als vakantiewoning.
De bouw verliep niet helemaal naar wens. Le Corbusier wilde plafonds van 2,26m hoog: de lengte van 'een typisch menselijk lichaam inclusief een uitgestrekte arm'. Het Berlijnse stadsbestuur vond dit te laag en in strijd met de normen voor sociale woning-bouw. Le Corbusier wilde een winkelstraat in het centrum van het gebouw. Het werden uiteindelijk winkelruimtes op de begane grond, waarvan alleen nog een kleine (toeristische) kiosk over is. Ook het dak moest het ontgelden. Le Corbusier wilde scholen en een openluchttheater hierop bouwen, maar dat werd in Berlijn niet toegestaan. Later lukte hem dat wel in Marseille.Alleen aan de buitenkant van het gebouw wordt nog zoveel mogelijk aan de ideeën van de architect vastgehouden. Originele interieurs zijn er bijna niet meer. Behalve in een aantal hoger gelegen woningen van twee verdiepingen. En dat is inclusief het fraaie uitzicht.
De immense gangen van 140 meter lang hebben geen ramen, wel veel kunstlicht en linoleum. De voordeuren zien eruit alsof ze op de wanden zijn geschilderd. Naast de deur is een luikje waar brood kan worden afgeleverd. Brood aan huis, net als de post. Maar ook dat idee heeft de realiteit niet gehaald.
Er wonen nog slechts een paar mensen van het eerste uur. De afgelopen jaren zijn veel appartementen gekocht door beeldend kunstenaars, toneelspelers, filmacteurs, fotografen en natuurlijk architecten. Zij hebben hun huizen vaak grondig verbouwd. De bewoners hebben een vereniging opgericht die tot doel heeft het harmonisch samenwonen in het gebouw in stand te houden. Toeristen zijn bij dat harmonisch samenwonen inbegrepen!Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten