Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...
Dat dacht ik dus ook, de straten waren uitgestorven. Nou ja ik weet waar ik de komenden weken zal zijn ... =)
BeantwoordenVerwijderenHé liebe Katrin, wat leuk je hier te zien. Dus als ik niet naar Facebook kom, dan kom jij maar naar Blogger. En je volgt me ook al. Toll!
BeantwoordenVerwijderenHet was echt zó stil. Volgens mij zijn er nog maar 3 dagen in het jaar waarop het totale maatschappelijke leven echt stopt. Hemelvaart is daar één van.
Jullie heel veel succes de komende weken. Het wordt vast super!