Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Leuk! En ik snap hem ;-)
BeantwoordenVerwijderenMooi :-D
BeantwoordenVerwijderenDag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenJij als cartoonspecialiste weet vast wel waar ik de avonturen van Nancy/Mafalda kan vinden/volgen.
In de jaren tachtig tekende Quino (Joaquín Salvador Lavado) zo'n 15 jaar de Mafalda-serie voor een Z-Amerikaanse krant.Jaarlijks werden ze gebundeld.Plotseling stopte hij ermee.Ik mis haar en haar vriendjes en vriendinnetjes nog altijd. Nu zie ik tot m'n vreugde dat ze als Nancy haar herintrede maakt. Zou Quino naar de VS geëmigreerd zijn?
@AvA: Ik schaam me diep, maar deze strip heb ik schaamteloos van een blog zonder bronvermelding geknipt. Geen idee waar je Nancy/Mafalda of Quino kunt vinden tegenwoordig...
BeantwoordenVerwijderen