Doorgaan naar hoofdcontent

Dilemma


Wat een naar en lastig en pijnlijk moment. Ik rijd door de binnenstad, uitdovende ochtendspits in Hengelo. Ik sluit aan in een file waar ik hem niet verwacht. Verderop op het naastgelegen fietspad lijkt iets op de grond te liggen. Een gekantelde fiets? Er is niemand bij, dan weer wel, dan weer niet. Ik let vooral op het verkeer.

De eerste auto schiet link om de file heen. Tegenliggers passeren, de volgende een auto duikt er omheen. Langzaam kom ik dichterbij. Er ligt niet alleen een fiets op de grond, maar ook een oude meneer. Benen verdraaid in z'n frame, wang op de grond. Hij moet al fietsend zijn omgevallen. Wat een naar gezicht.

Een voetganger zakt bellend door z'n knieën. De auto die de file veroorzaakte door kennelijk een soort hulp van de zijlijn te geven, rijdt nu weg. Dus wat doe ik? Ook stoppen en weer een file veroorzaken, terwijl er al actie wordt ondernomen? Stoep en fietspad oprijden? Mijn eerste reflex is toch altijd; niet in de weg staan, plaatsmaken voor mensen die echt kunnen helpen. Ik rijd door.

In de verte klinkt de eerste sirene. Er volgen er snel meer. Wit, geel, alle hulptroepen blokkeren nu straat en stoep. Als ik m'n auto heb geparkeerd en er van een afstandje weer langs loop, wordt er hard gewerkt om deze meneer te redden. Ik schiet een gebedje de lucht in, ook voor z'n familie.

Sterkte.

Reacties

  1. Dagelijks gebeuren er overal ongelukken en toch, zo vlak bij ben je er nooit op bedacht. En inderdaad help je meer door plaats te maken als er al iemand anders de hulp op gang heeft gebracht. Maar het voelt dan toch raar en zoals je zegt wat ongemakkelijk om er gewoon aan voorbij te rijden. Heel herkenbaar Astrid!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vreemd ook hoe allerlei gedachten door je heen schieten. Wat had ik gedaan als ik direct naast zou staan, zoals die eerste auto. Wanneer kom je dan wél in actie... Als het goed uitkomt? Qua tijd en mogelijkheid? Dat is toch stom. Bij de cursus hulpverlening leer je dus ook om mensen direct aan te spreken als je hulp nodig hebt. Jij, bel de ambulance. Jij, wacht op de politie. Jij, haal een deken. Dat werkt. Hopelijk is het nooit nodig, dit zijn geen leuke situaties.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populairste scribble

Uit het veld geslagen

Deze tweede lesdag van ons nieuwe schooljaar zit ik voor het eerst thuis in zoom. De zomergriep heeft me te pakken. Inmiddels koortsvrij, maar zowel m'n kriebelhoest als m'n lichaam houd ik liever uit trein en klaslokaal. Gelukkig is er een online verbinding en dat werkt prima.  Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet. Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. N