Doorgaan naar hoofdcontent

Tweeduizendtwaalf

Het jaar zit er bijna op. Er wordt weer flink teruggeblikt om me heen. Jaaroverzichten op blogs, jaaroverzichten in het nieuws. We hebben weer heel wat meegemaakt met elkaar.

Vorig jaar waagde ik me ook nog aan zo'n terugblik. Het jaar daarvoor nog mét een paar kleine statistieken. En eind 2009 nam ik zelfs elke maand even onder de loep. Maar nee, die moed breng ik nu niet meer op.

Dit jaar wilde ik maar eens afsluiten zoals het jaar voor mij is geweest: anders dan anders, kort maar krachtig.

Het was een jaar waarin ik voor het eerst echt even geen woorden had en een blogpauze hield. Een jaar waarin m'n scribbles vervolgens een andere toon en vorm kregen. Een jaar waarin ik de stilte opzocht, om weer muziek te kunnen laten klinken. Een jaar met de meeste kilometers voor m'n werk en de minste uren tussen m'n Hengelose collega's. Een jaar dat in vele tinten grijs begon, maar best heel kleurig eindigt.

Een jaar, kortom, dat me veel heeft gekost, maar uiteindelijk heel veel heeft gegeven. En wat mij betreft zet ik die lijn in het nieuwe jaar lekker door. Gewoon, omdat het me wel bevalt, en omdat je er veel minder voor hoef te 'doen' dan ik altijd dacht. Waarvoor dank, lief leven!

Reacties

  1. Voor jou: een eigenzinnig 2013 met puntmutsjes op jouw i gewenst

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Om jouw tekst totaal te negeren: ik wil ook zo'n trap! Kei fleurig! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat kan! Zorg dat je in een huis woont, ga naar de gamma, kies je kleuren en huppekee, aan de kwast! Succes ;)

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Verboden vrucht

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...