Vrouwendag

Zaterdagochtend. Ik heb een vol programma, dus ik loop al vroeg de stad in voor een paar boodschappen. In m'n ooghoek zie ik de twee vrouwen wel, maar ik kijk pas op als ik een vrolijk 'hé Astrid!' hoor. Ik herken een lieve dame waarmee ik een paar jaar geleden veel heb getraind in de sportschool. En ik herken ook ineens de situatie. Ze is namelijk - behalve een leuk mens - ook Jehovah's Getuige en gaat vaak vroeg op stap. "Zieltjes winnen", zoals ze er zelf altijd over grapte. Dat verklaart de andere dame, de lange rokken en de stapel folders in hun handen. Het is prima, ze is de meest vrije en blije Jehovah die ik ken.

We wisselen in een paar minuten even gezellig uit hoe het gaat. Vooral met de gezondheid en de sport natuurlijk. Of ik nog steeds 'daar' woon? 'Nee', zeg ik, 'ik woon nu in die mooie toren, achter je'. En ik wijs omhoog. De tweede dame komt tot leven. 'Oh', zegt ze zacht, 'die hebben geen balkons? Zit je dan de hele dag binnen?'

Eh... nee. Ik werk. En ik beweeg. En zie vrienden. En doe andere leuke dingen enzo. Ik leef, zeg maar. Maar ik zwijg. Bang dat ze dat concept niet helemaal zal begrijpen.