Ik moet iets bekennen. Ik lees graag, zoek vaak de stilte op, kan goed luisteren en ook praten als het moet. Maar met poëzie heb ik eigenlijk niks. Ik bijt me graag vast in een goede compositie, of dat nu in muziek zit of in een verhaal. Daarbij vergeleken is poëzie me iets te... ongrijpbaar. Maar ja, het is net als met wijn en olijven, je moet er van leren genieten.En omdat ik toch al van de taal en verhalen van Bart Moeyaert hou, leek het me een goed plan om met zijn bundels te beginnen. Verzamel de liefde bevat gedichten over liefde, verliefdheid, verlaten en verlaten worden. Bestaat er een poëtischer onderwerp? En ja, ze zijn lief.
Daarom hierbij, als zoethoudertje gedurende mijn korte vakantie, de favoriet uit deze bundel.
Lepeltje
Sinds ik wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm - ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.
Uit: Verzamel de liefde / Bart Moeyaert (Ouerido, 2003)
Om mijn ontwikkeling niet gelijk te onderbreken, gaat z'n bundel Gedichten voor gelukkige mensen mee in de reiskoffer.
Tot later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten