We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo
Ik wil ook zo'n kind!
BeantwoordenVerwijderenMaar deze heb ik van jou...
BeantwoordenVerwijderenNou ja, virtueel dan, natuurlijk ;-)
Ik ben virtueel papa!
BeantwoordenVerwijderenEn zo valt het best mee, toch?!
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk kind en wat spreekt ze goed Frans :-)
BeantwoordenVerwijderen"Amelie" vandaag geleend. Ben heel benieuwd.
@sofie: De echte Amélie is wel een beetje anders hoor, maar spreekt net zo goed Frans en geeft je soms hetzelfde aaibare gevoel. Fijne filmavond!
BeantwoordenVerwijderen