Doorgaan naar hoofdcontent

Berlijn - Mauerweg

Het meest bekende symbool van de Koude Oorlog en misschien ook wel van Berlijn is De Muur. Van 13 augustus 1961 tot 9 november 1989 scheidde deze muur de West-Duitse Französi-scher, Britischer en Amerikanischer Sektoren van de Oost-Duitse Sowjetischer Sektor.

De eerste generatie muur was op veel plekken niet meer dan een paar blokken steen. Familie en vrienden konden nog wat bijpraten en boodschappen uitwisselen. Langzaam werd de muur hoger en dikker, tot hij de vierde generatie muur werd die we kennen uit de geschiedenisboeken.

Geschat wordt dat er zo'n 200 personen zijn omgekomen bij een poging naar het westen te vluchten. En natuurlijk zijn er veel beroemde foto's van al dan niet geslaagde vluchtpogingen. Zoals die van de student Peter Fechter. Hij werd in 1962 neergeschoten en dodelijk gewond aan zijn lot overgelaten. West-Berlijnse politie-agenten konden er niet bij, DDR-grenswachters wilden hem niet helpen. Pas toen hij was doodgebloed, droegen ze hem weg. Een monument wijst de plek aan waar dit gebeurde, zoals er op meer plaatsen slachtoffers van de Muur worden herdacht.

Vandaag de dag is het een bijzondere belevenis om de route van de muur lopend of met de fiets af te leggen. Speciale bordjes leiden je door en om de stad. Maar veel spannender om te volgen is de dubbele rij stenen, die precies aangeeft waar de muur stond.

Het is mooi om te zien hoe die stenen nu dwars door gebouwen, parken en het gewone leven gaan. Op sommige plekken is zelfs de fundering van de muur nog te zien.

Als verdwaalde kunstwerken staan door de hele stad stukken muur opgesteld. Lange smalle betonblokken met die beroemde graffiti. Helaas konden daar toen alleen de West-Berlijners van
'genieten'.

Reacties

Populaire scribble

Een kwart eeuw

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat