Doorgaan naar hoofdcontent

Berlijn - Teufelsberg

Met het eindigen van de Tweede Wereldoorlog waren niet alleen miljoenen mensenlevens verwoest, maar ook veel steden. Na de slag om Berlijn stond hier bijna geen gebouw meer overeind. En waar begin je dan met opruimen en opbouwen...

Er werd een oplossing gevonden voor al dat puin waar de inwo-ners nu nog van profiteren: maak er een berg van, laat deze begroeien, leg om zo'n heuvel een park aan en je hebt op den duur een prachtige groenvoorziening. Alle 'heuvels' die rondom Berlijn liggen zijn niets meer dan bedekte lagen oorlogspuin. De zogenaamde Teufelsberg aan de westrand van de stad (vlak bij het Olympiastadion van de Spelen van '36) is met haar 115 meter de hoogste puinberg van de stad. Vreemd genoeg zijn ze pas be-gonnen met puin storten in 1950. Ik neem maar aan dat het al die tijd nog gewoon in de straten lag.

De berg kwam tot leven door het planten van tienduizenden boom-pjes. Een uitstapje naar de Teufelsberg werd populair onder de West-Berlijners. Er werd zelf een skilift aangelegd. Als je nu over de smalle wandelpaadjes naar boven loopt, dan zie je overal dat oude 'leven' weer naar boven komen. Stukjes badkamersteen, dak-pannen, scherven porselein...

Halverwege de heuvel zit een kleine knik. Blijkt er ineens nog zo'n enorme pukkel te zijn.

De berg wordt nu gebruikt door joggers, mountainbikers, spelende kinderen, met of zonder hond, picknickende families en een enkele avonturier.

Maar ja, het uitzicht over de stad is dan ook wel bijzonder. Met op de voorgrond de Messe-Berlin.


In 1963 meldden de Geallieerden zich op de Teufelsberg. In deze Amerikaans-Britse sector van Berlijn werd binnen korte tijd boven-op de berg de grootste en duurste spionagepost (scrollen) neerge-zet. Telefoongesprekken in heel Midden-Europa werden afgeluis-terd, de antennes hadden een bereik tot aan Moskou. De berg werd afgescherm met hekken, veiligheidssluizen en permanente bewaking. De skilift werd afgebroken, omdat de ijzeren steun-pilaren de afluisterapparatuur zouden storen. Echter, het reuzen-rad - neergezet voor het jaarlijkse Duits-Amerikaanse volksfeest - bleek de afluisterresultaten juist te verbeteren. Het rad mocht (of moest) na het feest dan ook blijven staan!

Na de val van de Muur trokken de Amerikanen hun 300 spionnen terug van de berg. De restanten van het afluisterstation staan er nog steeds, de witte bollen zijn tot ver in de stad te zien. Eens waren er plannen voor een 5-sterrenhotel met balzaal en beauty-farm, dure appartementen en een parkeergarage. Maar voorlopig is de berg puin nog in handen van de gewone man.

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Reacties

  1. Leuk om meer te weten over de geschiedenis van de Duivelsberg. Ik ben er ook geweest vorige zomer, erg intrigerend, vooral dat verlaten radarstation...
    Zie hier wat foto's, ook van andere plekken rondom Berlijn: http://www.dirkzegel.com/berlin/

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Elise,
    Mooie foto's, die ga ik nog eens op m'n gemak bekijken. En intrigerend was het inderdaad, net als de rest van Berlijn. Ik vond het ook erg leuk om daarna zoveel stukken erover te bloggen. Heb er ook al heel wat vrienden mee naar die stad gekregen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Astrid!

    Leuk dat je een ervaringsverslag hebt geplaatst! Mooie foto's ook, vooral die met de Funkturm erbij. Zo zien we Berlijn eens vanuit het Westen, heel leuk.

    Groetjes Michelle (berlijn-blog)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Michelle, en er staan nog heel veel meer leuke ervaringsverslagen op m'n blog ;-) Leuk dat je weer even langs kwam.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Wisseltrofee

Ik mag als officiële zingevings vrijwilliger  aanschuiven bij de jaarlijkse algemene ledenvergadering van team Willem. Zo zit ik ineens in een net iets te krappe zaal vol Geestelijk Verzorgers. Door een speling van het lot kwam ik tegelijk aan met m'n mentor, vochten we om de laatste parkeerplaats en zaten we even later naast elkaar aan de thee. Een mooie gelegenheid om hem om raad te vragen over m'n eerste echte cliënt, want ik vond het allemaal best pittig. Volgens mij zit zij meer in de crisisfase dan in de aandachtfase en heeft ze nood aan een 'echte' geestelijk verzorger. "Bel me!", zegt hij gelijk. En hij wil de volgende keer ook wel mee. Kijk, daar heb ik wat  aan! Voor ik het weet staat er ineens een Willem-quiz op de agenda. Een quiz? Ja, ik had me kennelijk moeten verdiepen in de mooie cijfers uit het jaarverslag van 2023. Oh jee, die was me even ontgaan. In een vrolijke petje-op-petje-af variant racen we door de prestaties van dit zinvolle netwerk.