Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs een heel dossier over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee. Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je
Erg leuk! Het is ook soms niet te filmen wat mensen op kantoor aandoen in de zomer ...
BeantwoordenVerwijderenDag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenHet is helaas wèl te filmen. Het is niet zozeer wat men aandoet, maar vooral wat men uitlaat.
Niet alleen aan in de achtertuin, maar ook op straat, in de wachtkamer, op het terras. En waarschijnlijk is deze uitstalling van (taai) vlees ook in de bibliotheek te bewonderen.
@Katrin: moet je zaterdags eens naar de binnenstad gaan...
BeantwoordenVerwijderen@AvA: Helemaal mijn reactie. Uitlaten is vaak nog erger. Hoe het er in de bieb voorstaat weet ik niet zo goed, ik ben een backofficer hè ;-) Onze frontofficers hebben zich in ieder geval aan strikte dressregels te houden, weer of geen weer.