Doorgaan naar hoofdcontent

Berlijn - Teufelsberg

Met het eindigen van de Tweede Wereldoorlog waren niet alleen miljoenen mensenlevens verwoest, maar ook veel steden. Na de slag om Berlijn stond hier bijna geen gebouw meer overeind. En waar begin je dan met opruimen en opbouwen...

Er werd een oplossing gevonden voor al dat puin waar de inwo-ners nu nog van profiteren: maak er een berg van, laat deze begroeien, leg om zo'n heuvel een park aan en je hebt op den duur een prachtige groenvoorziening. Alle 'heuvels' die rondom Berlijn liggen zijn niets meer dan bedekte lagen oorlogspuin. De zogenaamde Teufelsberg aan de westrand van de stad (vlak bij het Olympiastadion van de Spelen van '36) is met haar 115 meter de hoogste puinberg van de stad. Vreemd genoeg zijn ze pas be-gonnen met puin storten in 1950. Ik neem maar aan dat het al die tijd nog gewoon in de straten lag.

De berg kwam tot leven door het planten van tienduizenden boom-pjes. Een uitstapje naar de Teufelsberg werd populair onder de West-Berlijners. Er werd zelf een skilift aangelegd. Als je nu over de smalle wandelpaadjes naar boven loopt, dan zie je overal dat oude 'leven' weer naar boven komen. Stukjes badkamersteen, dak-pannen, scherven porselein...

Halverwege de heuvel zit een kleine knik. Blijkt er ineens nog zo'n enorme pukkel te zijn.

De berg wordt nu gebruikt door joggers, mountainbikers, spelende kinderen, met of zonder hond, picknickende families en een enkele avonturier.

Maar ja, het uitzicht over de stad is dan ook wel bijzonder. Met op de voorgrond de Messe-Berlin.


In 1963 meldden de Geallieerden zich op de Teufelsberg. In deze Amerikaans-Britse sector van Berlijn werd binnen korte tijd boven-op de berg de grootste en duurste spionagepost (scrollen) neerge-zet. Telefoongesprekken in heel Midden-Europa werden afgeluis-terd, de antennes hadden een bereik tot aan Moskou. De berg werd afgescherm met hekken, veiligheidssluizen en permanente bewaking. De skilift werd afgebroken, omdat de ijzeren steun-pilaren de afluisterapparatuur zouden storen. Echter, het reuzen-rad - neergezet voor het jaarlijkse Duits-Amerikaanse volksfeest - bleek de afluisterresultaten juist te verbeteren. Het rad mocht (of moest) na het feest dan ook blijven staan!

Na de val van de Muur trokken de Amerikanen hun 300 spionnen terug van de berg. De restanten van het afluisterstation staan er nog steeds, de witte bollen zijn tot ver in de stad te zien. Eens waren er plannen voor een 5-sterrenhotel met balzaal en beauty-farm, dure appartementen en een parkeergarage. Maar voorlopig is de berg puin nog in handen van de gewone man.

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Reacties

  1. Leuk om meer te weten over de geschiedenis van de Duivelsberg. Ik ben er ook geweest vorige zomer, erg intrigerend, vooral dat verlaten radarstation...
    Zie hier wat foto's, ook van andere plekken rondom Berlijn: http://www.dirkzegel.com/berlin/

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Elise,
    Mooie foto's, die ga ik nog eens op m'n gemak bekijken. En intrigerend was het inderdaad, net als de rest van Berlijn. Ik vond het ook erg leuk om daarna zoveel stukken erover te bloggen. Heb er ook al heel wat vrienden mee naar die stad gekregen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Astrid!

    Leuk dat je een ervaringsverslag hebt geplaatst! Mooie foto's ook, vooral die met de Funkturm erbij. Zo zien we Berlijn eens vanuit het Westen, heel leuk.

    Groetjes Michelle (berlijn-blog)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Michelle, en er staan nog heel veel meer leuke ervaringsverslagen op m'n blog ;-) Leuk dat je weer even langs kwam.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo