Het Ricciotti Ensemble is een symfonieorkest van jonge musici. Daar zijn er meer van, maar dit orkest heeft de ‘missie’ om op te treden voor publiek dat normaal gesproken niet met live klassieke muziek in aanraking komt. Daarom spelen zij veel - en voor het publiek vaak onverwacht - op straat, maar ook in gevangenissen en tbs-klinieken, voor daklozen, in asielzoekerscentra, in (psychia-trische) ziekenhuizen, in verzorgingstehuizen, op een plein of in een plantsoen. Daarnaast spelen ze alle soorten muziek. Van barok via popmuziek tot hedendaagse composities. Kortom, de tournees zitten vol muzikale en sociale avonturen. Zo reden wij onder politie escorte door de Bronx, schuilden we in een hospice voor Hurricain Bob en was in elke gevangenis I did it my way een groot succes.
De documentaire geeft een goed beeld van hoe dat werkt, zo’n tournee langs al die ongebruikelijke plekken en bijzondere mensen. Leuk om te zien dat sommige rituelen van toen nog steeds bestaan. Het is jammer dat je alleen flarden van optredens ziet, maar de reacties van het publiek komen des te meer aan bod en daar gaat dit verhaal ook over. De concertmeester van nu koos voor een vioolstudie in Wenen. Dan vind ik Bibliotheek Hengelo een goede tweede.
Saillant detail: deze van het web geplukte foto is uit ‘mijn’ tijd!
hey ex-ricciotti speler
BeantwoordenVerwijdereneen geweldig ensemble is dit, het enthousiasme spat er altijd af. Afgelopen zomer waren ze in Hertme voor een optreden. Er speelden toen ook twee Hengelose meiden mee die ik ken. En daar heb ik dus leren jumpen in de pauze, het was nogal koud en door het jumpen werden we weer lekker warm. En natuurlijk door het wijntje na afloop.
Klopt, life is leuker dan op tv. Dat enthousiasme gaat wel eens ten koste van de kwaliteit, maar gezellig is het altijd wel.
BeantwoordenVerwijderen