Doorgaan naar hoofdcontent

Over priemgetallen, kiezen en leven

Scribbles heeft het voor elkaar: verkrampte nek, stijve schouders, pijnscheuten heel diep van binnen. Doktersrecept: verplichte leespauze. Boosdoener: De eenzaamheid van de priemgetallen. Want die moest uit en kroop ongewild diep onder de huid. Dan maar weer eens wat schrijven, ter afwisseling. Over die priemgetallen bijvoorbeeld.

Een debuutroman, van een piepjonge Italiaanse schrijver/natuurkundige, lovende recensies, veel prijzen en de film is al bijna klaar. Bieblog Hengelo draagt haar promotiesteentje bij en Scribbles was even van de wereld. Maar ik sloeg met een 'nou ja zeg' het boek wat onbevredigd dicht. Ik snap de keuzes van de schrijver niet. Wat wil hij zeggen?

Internet staat er vol mee, ik verwijs bij voorkeur naar NRCboeken. Daar staan een paar rake dingen: dat de hoofdpersonen verslaafd zijn aan pijn, het definieert ze, maakt ze anders dan alle anderen. Dat ze in hun vriendschap langs elkaar scheren en naar elkaar reiken, maar de ander nooit raken. Ze willen het wel, maar nooit op hetzelfde moment. Dat ze uiteindelijk de stap zetten naar volwassen eenzaamheid en kunnen beginnen met leven. En dat het boek een bron is voor gedachten over alleen zijn, alleen durven zijn en alleen willen zijn.

Heel mooi allemaal. Net als de schrijfstijl, het taalgebruik, de vorm. De roman van een bèta, geschreven met de gevoeligheid van een alfa (Parool). Waarom dan toch dat onbehagen? Daarvoor moet ik even terug naar de inhoud.

Mattia en Alice hebben als kind een trauma opgelopen dat hun leven tekent. Alice houdt aan een ski-ongeluk een mank been over en Mattia is onbedoeld verantwoordelijk voor de nooit opgeloste verdwijning van zijn achterlijke tweelingzusje. Ze verminken zichzelf lichamelijk door niet meer te eten en door zich te snijden. Wat ook verminkt raakt, is de relatie met hun ouders. (De invloed hiervan blijft volgens mij onderbelicht in bijna alle recensies.) Mattia lijkt het zwaarst getroffen, want hij verzinkt ook nog in een soort autisme als het gaat om contact maken met de buitenwereld. En met de liefde. Als lezer zit je 24 jaar in het hoofd en lichaam van deze worstelende 'slachtoffers'. Wat soms letterlijk pijn doet.

Mijn onbevredigende gevoel zit hem in de ontwikkeling die de hoofdpersonen doormaken, door hun trauma, door hun eenzaamheid en hun vriendschap, door het leven toch maar gewoon te leven, ondanks alle pijn. Of eigenlijk, in het ontbreken van die ontwikkeling. Zelfs als de schrijver een paar lichtpuntjes aangedraagt om uit die gesloten cirkel te breken. Ik kan moeilijk geloven dat mensen, die zo graag iets willen en die er zo vaak zo dicht bij zijn, zo vast blijven houden aan hun zwarte leegte. Hoe geamputeerd ze ook zijn.

Mattia verwoordt volgens mij de essentie van dit boek met Een keus maak je in een paar seconden en de rest van je leven betaal je de prijs ervoor. Waarna hij uiteindelijk voelt dat die seconden voorbij zijn. Wat bij mij een soort oerdrift naar boven haalt die roept 'toe dan, kies, doe het'. Met daarbij het stellige gevoel dat 'dit mij niet zal gebeuren, ik doe het nu, ik leef'.

Aha, misschien is dat wat Giordano ons wil zeggen. Want hoe herkenbaar een verhaal ook is, met een happy end is de verleiding groot om in je stoel te blijven zitten, nagenietend, soppend over je eigen ellende. Dit boek doet je opveren, omdat je ineens weet dat je niet wilt eindigen in die eenzaamheid van de priemgetallen. Dat het tijd is om te kiezen. Dank, Paolo.

Foto

Reacties

  1. Zoveel over gelezen, maar de titel weerhoudt me ervan het boek te lezen. Ik ben een echte alfa ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lang geleden dat ik pijn in mijn nek en stijve schouders heb gekregen van het lezen. Dit maakt me wel erg nieuwsgierig naar dit boek. Misschien is het een boek wat volgende keer mee kan op vakantie, ipv Max. Houd ik het bij het drinken van koffi;D

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @henk: En toch, juist voor een alfa, ik zou het maar gewoon proberen.

    @tom: Ik zou niet wachten op een vakantie, doe het nu!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is altijd vijf voor twaalf dus het kan altijd!

    Mooi gesproken Astrid en beterschap.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Astrid toch, leespijn? Ik kan me voorstellen dat je maar doorleest bij dat boek. Vond het ook erg mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Nou ben ik toch wel benieuwd op wat voor keuze je doelt en of je hem al gemaakt hebt.
    Zelf sta ik nu voor de keuze of ik het Priemgetallenboek wel of niet zal gaan lezen. Ik was het niet van plan, maar nu twijfel ik. Het leven bestaat uit keuzes maken...
    Ooit maakte ik een priemgetallentaart voor mijn dochter die toen nog wiskunde studeerde. Maar er zat een fout in, want ik dacht dat 1 ook een priemgetal was.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @sofie en festina: Ik heb toch het gevoel dat het meer is dan leeskramp. Die nek zit behoorlijk op slot, helaas.

    @schrijver: Hé, dat zou ik ook denken van 1. Vreemd...
    Ik doel niet op een specifieke keuze, meer op leven in het algemeen. En op keuzes die ik mogelijk binnenkort moet maken, keuzes die ik tot nu toe heb uitgesteld, en een keuze die ik onlangs heb gemaakt. Tja, er valt soms gewoon veel te kiezen ;-)
    Wat betreft jouw keuze: ik zou het boek gewoon lezen. Wegleggen kan altijd nog en dan kun je erover meepraten hè!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik was er al in begonnen maar heb het toen weer weggelegd en nu liggen er weer veel andere boeken. Je verslag herinnert me er weer aan. Ik ga het zeker nog uitlezen.

    Dus jij ook bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het is nu eenmaal de definitie van een priemgetal, dat 1 er niet bijhoort. Zal vast z'n reden hebben.
    Wat je keuzes betreft maak je me met je antwoord natuurlijk nóg nieuwsgieriger, maar er zal niet veel anders opzitten dan je blog te blijven lezen.
    Ik weet het nog niet met dat boek, misschien krijg ik het gewoon een keer in handen en ga het dan lezen.
    Niet kiezen is ook een keuze natuurlijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @edwin: Dat andere stapels voor gaan, kan ik begrijpen, maar dat je erin bent gestopt vind ik knap! Leg het maar gauw weer op die stapel dan ;-)

    @schrijver: Niet kiezen is misschien nog wel de meest gemaakte keuze. Maar hij voelt voor mij ook als 'niet van mijzelf', bijna laf. Het juist het niet kiezen waar ik nu maar eens mee moest stoppen.

    @jouke: bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Het kan ook heel erg 'van jezelf' zijn om de omstandigheden de keuzes voor je te laten maken, denk ik. Maar dat is dan een ander soort 'zelf' dan dat van jou. (Meer dat van mij denk ik.)
    Ik vind denken dat je kunt kiezen bijna een illusie. Het meeste overkomt je, zelf morrel je wat in de marges. Wat niet wil zeggen dat dat morrelen niet desastreus of prachtig uit kan pakken. Maar goed, het is, net als bij priemgetallen, een kwestie van definitie...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. De discussie over kiezen, overkomen en aanmorrelen laat zich moeilijk in een blogpost vangen. Uiteindelijk gaat het er misschien vooral om hoe je die dingen zelf beleeft en of je je er goed bij voelt. Zo niet, dat moet je dus iets anders proberen...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo