Play Me I'm Yours

Scribbles schaamt zich, heel diep. Uit twee (volgens mij betrouwbare) bronnen had ik via mondelinge overdracht vernomen dat de King of Pop zaterdag zou worden begraven. Dus geheel in stijl, en voor echt de laatste keer, plaatste ik op die dag een mooie illustratie om een hart onder de riem te steken van al die treurende fans. Maar waarom hoorde ik er maar niks over. Nergens niet... Dit doet pijn, lieve lezers, en het spijt me. Lesje geleerd: check, double check, triple check!

Vandaag doe ik niet meer mee aan het spectakel, maar ik zet wel de muziek in het zonnetje. Gister stond er namelijk heel onopvallend - tussen al het zware wereldnieuws - een mooi berichtje op nrcnext.nl. Ernst-Jan Pfauth blogt hier over een bijzonder project van Luke Jerram, een kunstenaar uit Bristol, die zich stoort aan de alom aanwezige anonimiteit. Waarom praat hij nooit met de mensen die hij elke week in de wasserette ziet? Hoe heten zijn overburen? Hij weet het niet.

Hoe herkenbaar. Ik ben ook zo iemand die meest om zich heen kijkt en dat zo open en onbevooroordeeld mogelijk probeert te doen. In de rij voor de kassa of in een volle trein bijvoorbeeld, als iedereen naar zijn eigen binnenwereld staart, kijk ik vooral naar die onzichtbare wolk van verhalen om de mensen heen. Want iedereen heeft zijn eigen verhaal, hoe je er ook uitziet, wat je ook bij je draagt. Maar ja, dat deel je natuurlijk niet met iedere vreemde naast je. Tenzij die trein misschien stil komt te staan in een weiland, dan kan het ineens wel, een gesprek over die mooie koeien of die waardeloze NS of zelfs een echt verhaal.

Jerram denkt een oplossing te hebben voor die anonimiteit: piano’s. Door ergens op straat een piano neer te zetten, hoopt hij mensen bij elkaar te brengen. Want muziek verbroedert, net als sport. Opeens hebben die mensen iets om over te praten. Een onverwachte gebeurtenis legitimeert een gesprek met een vreemde. En het werkt.

Onder de noemer Play Me I’m Yours zette Jerram dertig piano’s neer in Londen. Na afloop van het project worden ze aan scholen geschonken, ook al zo'n goed plan. Gelukkig blijft het hier niet bij. Over de hele wereld vindt zijn idee navolging. Bijvoorbeeld in Sao Paulo. Deze video toont de interactie die daar ontstaat.



Ik word hier wel een beetje blij van. En ik zie weer heel veel verhalen rondom die piano. Zelfs op de foto die ik kies bij deze post, ook al toont hij niet de ontmoetingen waar het Jerram om te doen was. Hij zegt misschien wel des te meer iets over mijn eigen verhaal.