Doorgaan naar hoofdcontent

Snelle Jelle

Sinds onze personeelsvereniging bestaat uit alle mannen van het bedrijf, zijn de uitstapjes een beetje veranderd. Laten we zeggen dat het allemaal wat ‘stoerder’ is geworden. Eerst op survival, straks wadlopen en gisteren hebben we onze adrenaline laten stromen op de kartbaan in Oldenzaal.

Bij aankomst was al duidelijk dat zowel de baan als de barbecue alleen bestemd waren voor echte biblofielen. Weten we in ieder geval wat voor vlees we in de kart hebben! De mannelijkste mannen hingen natuurlijk gelijk vol in de bocht. Indrukwekkend. Voor de wat voorzichtiger coureurs was in een rij-instructie voorzien. Dus met het kaartje op het stuur, heb ook ik me aan een paar snorrende rondjes gewaagd. En met een tijd waar ik me niks voor hoef te schamen. Dat krijg je als je graag wilt dat de dingen snel gaan. Zelfs collega’s die dachten via de binnenbocht te kunnen inhalen, werden soepeltjes van de weg getikt. (dit gaat duren BiebBean!)

Zo heeft bijna iedereen z’n angst of bescheidenheid overwonnen en laten zien wat ‘ie in huis had. Toch wel kicken. Mijn eigen Snelle Jelle heeft z’n best gedaan om onze coureur Alidarnic te kloppen, maar tegen zoveel stoerheid ...eh... ervaring heeft niemand een schijn van kans. Geeft niks hoor, ik ben trots. Omdat een foto van z'n snelle meisie er helaas niet in zat, moet ‘ie zelf deze blogpost maar wat kleur geven. Indrukwekkend!

Bedankt voor een leuke avond, mannen. Op naar de wadden.


Reacties

  1. Ja, ja, "Soepeltjes van de weg gedrukt". Langzaam verkeer moet ruimte maken. Zo hoor het! Maar een keer spinnen heeft ook wel wat :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Achterop rijdend verkeer is altijd fout! SpinBean ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Astrid wat heb je er een leuk verslag van gemaakt! Ik ga echt nog een keer ! Groeten van jouw collega van de biblotheek

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Maar dan wel een beetje sneller door die bochten hè!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Verboden vrucht

Het is weer genieten van de monastieke weelde van Rosario. Natuurlijk doet de stilte en de groep haar werk, maar zonder deze plek en haar smakelijke tuin zou de retraite niet hetzelfde zijn. Tijdens de eerste maaltijd op het terras had ik hem al gespot: een hele mooie volle dikke rode rijpe vijg. Verstopt onder een blad tegen de kloostermuur. Maar niet voor wie daar recht onder zit. Als niemand kijkt probeer ik haar te plukken. Helaas. De stoel is te laag en ik te klein. Toch is ze voor mij, ik voel het. Als de langste man van de groep een keer op het terras zit te schrijven, tik ik op z’n schouder en wijs naar mijn schat. Hij weet gelijk wat er van hem wordt verwacht! Nog even probeert hij te doen alsof ook hij er niet bij kan, maar daar trapt deze dame niet in. En ik heb het mes al in m’n ongeduldige handen. Dan volgen twee minuten van puur genot. Het zoete sappige vruchtvlees smaakt precies zoals we hadden verwacht. Beter zelfs. We kunnen een zacht kreuntje niet onderdrukken. D...