Doorgaan naar hoofdcontent

Snelle Jelle

Sinds onze personeelsvereniging bestaat uit alle mannen van het bedrijf, zijn de uitstapjes een beetje veranderd. Laten we zeggen dat het allemaal wat ‘stoerder’ is geworden. Eerst op survival, straks wadlopen en gisteren hebben we onze adrenaline laten stromen op de kartbaan in Oldenzaal.

Bij aankomst was al duidelijk dat zowel de baan als de barbecue alleen bestemd waren voor echte biblofielen. Weten we in ieder geval wat voor vlees we in de kart hebben! De mannelijkste mannen hingen natuurlijk gelijk vol in de bocht. Indrukwekkend. Voor de wat voorzichtiger coureurs was in een rij-instructie voorzien. Dus met het kaartje op het stuur, heb ook ik me aan een paar snorrende rondjes gewaagd. En met een tijd waar ik me niks voor hoef te schamen. Dat krijg je als je graag wilt dat de dingen snel gaan. Zelfs collega’s die dachten via de binnenbocht te kunnen inhalen, werden soepeltjes van de weg getikt. (dit gaat duren BiebBean!)

Zo heeft bijna iedereen z’n angst of bescheidenheid overwonnen en laten zien wat ‘ie in huis had. Toch wel kicken. Mijn eigen Snelle Jelle heeft z’n best gedaan om onze coureur Alidarnic te kloppen, maar tegen zoveel stoerheid ...eh... ervaring heeft niemand een schijn van kans. Geeft niks hoor, ik ben trots. Omdat een foto van z'n snelle meisie er helaas niet in zat, moet ‘ie zelf deze blogpost maar wat kleur geven. Indrukwekkend!

Bedankt voor een leuke avond, mannen. Op naar de wadden.


Reacties

  1. Ja, ja, "Soepeltjes van de weg gedrukt". Langzaam verkeer moet ruimte maken. Zo hoor het! Maar een keer spinnen heeft ook wel wat :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Achterop rijdend verkeer is altijd fout! SpinBean ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Astrid wat heb je er een leuk verslag van gemaakt! Ik ga echt nog een keer ! Groeten van jouw collega van de biblotheek

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Maar dan wel een beetje sneller door die bochten hè!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...